ΚΑΤΑΒΡΟΧΘΙΖΟΝΤΑΣ ΜΑΣ Ο ΤΡΟΜΟΣ

Λουτρό αίματος, μακελειό, αιματηρή επίθεση, σφαγή μερικοί από τους χαρακτηρισμούς για το τρομοκρατικό χτύπημα με 22 νεκρούς στο Μάντσεστερ της Μ. Βρετανίας. Το επίπεδο τρομοκρατικής απειλής στη Βρετανία αυξήθηκε από «σοβαρό» σε «κρίσιμο και η πρωθυπουργός  Τερίσα Μέι δήλωσε πως οι ένοπλες δυνάμεις θα υποστηρίξουν το έργο της αστυνομίας για την ασφάλεια επίκαιρων σημείων στις βρετανικές πόλεις.

    Μια μια οι ευρωπαϊκές χώρες παίρνουν έκτακτα μέτρα ασφάλειας με πάνοπλους αστυνομικούς ή και στρατιώτες να ελέγχουν τις πόλεις, με τα ΜΜΕ να θρηνούν τα αθώα θύματα, πολιτικές ηγεσίες και επιφανείς προσωπικότητες να καταδικάζουν Με αποτροπιασμό και τους πολίτες φοβισμένους να εκδηλώνουν την ψυχραιμία τους με διάφορα δρώμενα με κεράκια, λουλούδια, συγκεντρώσεις και αγρυπνίες.   

    Ηδη από το 2000 με τη σύμβαση του Παλέρμο του ΟΗΕ κατά του Διεθνιστικού Οργανωμένου Εγκλήματος είχε εισαχθεί η έννοια της τρομοκρατίας (οργανωμένη εγκληματική ομάδα), ένα εργαλείο της κυρίαρχης τάξης που δικαιολογούσε  την περιστολή των δικονομικών δικαιωμάτων και τους δρακόντειους περιορισμούς προσωπικών ελευθεριών και δικαιωμάτων. Κι αν τότε υπήρχαν κάποιες διαφοροποιήσεις για τον περιορισμό των δημοκρατικών δικαιωμάτων, τα τελευταία χρόνια που πράξεις τρομοκρατικές χρεώνονται ή και τις αναλαμβάνει το ISIS η σύμπνοια όλων των ευρωπαϊκών δημοκρατιών στον τρόπο αντιμετώπισής τους δεν φαίνεται να έχει αποστάτες. Γιατί βέβαια ο αγώνας εναντίον της τρομοκρατίας συμπίπτει  με το κοινό συμφέρον, αποτελεί μάλιστα το γενικό καλό και το αστικό  κράτος που  γενναιόδωρα  τον έχει αναλάβει είναι το καλό καθαυτό.
          Κι έτσι, για να διασωθεί η αστική μας δημοκρατία πρέπει να γίνει αποδεκτή κάθε θυσία ακόμα και η στέρησή της. Ο συλλογισμός είναι απλός: όσοι τζιχαντιστές ανατινάζονται μαζί με ανυποψίαστους ανθρώπους στην καθημερινή ζωή στρέφονται στην πραγματικότητα εναντίον του ελεύθερου, ανεκτικού, δημοκρατικού τρόπου ζωής της Δύσης που πρέπει όλοι να υπερασπιστούμε, ενωμένοι υπερβαίνοντας τις διαφορές μας. Η αντιμετώπιση λοιπόν των τζιχαντιστών γίνεται προσπάθεια να πάρει τη θέση συνεκτικού δεσμού ανάμεσα στους λαούς της Ευρώπης, για να δεχτούν τις αποφάσεις της κυρίαρχης εξουσίας που αναλαμβάνει να διαφυλάξει την ειρήνη και ασφάλειά τους. Για να γίνει αυτό θα πρέπει να πολεμηθούν οι εχθροί του ευρωπαϊκού τρόπου ζωής. Καμιά θυσία λοιπόν  δεν είναι μεγάλη για την υπεράσπισή του, καμιά δημοκρατία για τους εχθρούς του. Κι όλα τα υπόλοιπα δεν υπάρχουν ή ξεχνιούνται, όπως και νάχει τελικά δεν αναφέρονται, αποτραβιούνται, ξανασπρώχνονται στο κοινωνικό ασυνείδητο, μπροστά στη σοβαρότατα  του ζητήματος της δημόσιας ασφάλειας. Κι αφού η ισλαμική τρομοκρατία  δεν αφήνει απ’ έξω καμιά χώρα του πλανήτη, δεν υπάρχει πια κανένα γεωγραφικό σύνορο της ειρήνης, του πολέμου, της ελευθερίας: αυτό το σύνορο περνά μάλλον από το εσωτερικό κάθε χώρας και το κάθε κράτος παίρνει τα όπλα και κηρύττει τον πόλεμο εναντίον της και δικαιολογεί κάθε επέμβαση και πόλεμο.
         Ο απλός λοιπόν συλλογισμός του τρόμου έχει συμπέρασμα. Ακόμα κι αν υπάρχει κανείς που να μην πιστεύει πως εκατό ή διακόσιοι τρομοκράτες μπορούν να χτυπήσουν θανάσιμα τους θεσμούς μας, αν κοιτάξει τα χτυπήματα στο Παρίσι, στις Βρυξέλλες, στο Μάντσεστερ και στον τρόμο που προκαλούν θα παραδεχτεί πως ο κίνδυνος για τον ελεύθερο και ανεκτικό τρόπο ζωής μας είναι πραγματικός. Ποιος θα τολμούσε λοιπόν  να  υποστηρίξει το αντίθετο και δεν θα κατηγορούνταν για  συνοδοιπόρος και  διεστραμμένος εγκέφαλος; Ποιος δεν θα συμφωνούσε πως το κράτος  δεν μπορεί να καθίσει να το δολοφονήσουν χωρίς να αμυνθεί, υπερασπίζοντας τις ελευθερίες των πολιτών του; Όποιο και να είναι το τίμημα αυτή η άμυνα δεν είναι ιερό και επιτακτικό καθήκον του καθενός;  Όλοι δεν χαίρονται τα πλεονεκτήματα του αστικού κράτους  που είναι τόσο καλά μοιρασμένα, αφού έχουμε δημοκρατία και ο λαός είναι κυρίαρχος ; Αλίμονο του λοιπόν αν δεν την υπερασπιστεί.
          Κι όλοι οι πολιτικοί μαζί με τα ΜΜΕ μοιάζει σαν να  έχουν στόχο να διαγράψουν  οποιαδήποτε μορφή συγκεκριμένης πολιτικής ανάλυσης ή έρευνας αντικαθιστώντας τες με την  έξαρση του φόβου και  την πρόκληση συγκίνησης από   τις συγκινητικές προσωπικές ιστορίες. Το ζητούμενο είναι στο τέλος να δεχτούμε την εκδοχή των κυρίαρχων τάξεων που επιδιώκουν εργαζόμενοι και καταπιεστές τους να ενωθούν μπρος το κοινό κίνδυνο αυτήν την περίοδο του παγκόσμιου κινδύνου από την ισλαμική τρομοκρατία.
          Μόνο που αυτή η  τρομοκρατία δεν είναι παρά ένα υποπροϊόν των ιμπεριαλιστικών συγκρούσεων ανά τον αραβικό κόσμο που η άρχουσα τάξη της Δύσης που τον κατευθύνει, με προεξάρχουσα αυτή των ΗΠΑ, θα την χρησιμοποιήσει ως μια ευκαιρία για την περαιτέρω καταστολή όσων διαφωνούν στις ίδιες τις μητροπόλεις του καπιταλισμού, ενισχύοντας τον κάλπικο πόλεμο στην τρομοκρατία ως πρόσχημα για τον πόλεμό τους που προκαλεί ένα χάος στον αραβικό κόσμο με αντίστοιχα οφέλη γεωπολιτικά και οικονομικά για την αστική τάξη της Δύσης. Κι είναι πολύ βολική η θεωρία της σύγκρουσης των πολιτισμών που στοχοποιεί μια θρησκεία αφήνοντας στο απυρόβλητο το καπιταλιστικό  σύστημα οργάνωσης της παραγωγής.
            Και μένει στη σκιά η πραγματική φύση των δυνάμεων του  ISIS, δημιουργία των ίδιων των ιμπεριαλιστών που αναλόγως συνθηκών και σκοπιμοτήτων τις χαρακτηρίζουν άλλοτε αντάρτες κι άλλοτε τρομοκράτες. Η τρομοκρατία τους δεν είναι καν  ένα αυθόρμητο κοινωνικό φαινόμενο, είναι ένα μέσο του ιμπεριαλιστικού πολέμου, που παραπλανά και αποπροσανατολίζει τις καταπιεσμένες και περιθωριοποιημένες μάζες των «σκουρόχρωμων» της Ευρώπης, επιβάλλοντας στρεβλωμένες ιδεολογίες, καθιστώντας τες ακίνδυνες για την άρχουσα τάξη, με το να βάζουν τις εργαζόμενες μάζες τη μια ενάντια στην άλλη. Όλη αυτή η τρομοκρατία, με ανθρώπους που θυσιάζουν τη ζωή τους σπέρνοντας το θάνατο,  μοιάζει να μην έχει άλλο στόχο παρά να σπείρει τον τρόμο, χωρίς στρατηγική, χωρίς πολιτικό σχέδιο μεγαλύτερης πνοής που να εξυπηρετεί άλλους από τους ίδιους τους ιμπεριαλιστές, οι οποίοι διεξάγουν πολέμους, είτε συγκεκαλυμμένα είτε δια αντιπροσώπων, ενώ ισχυρίζονται πως υπερασπίζονται τον ανθρωπισμό. Η τρομοκρατία είναι ένα πραγματικό φαινόμενο που συνεχώς κάνουν πως πολεμούν για τον απλό λόγο ότι είναι πιο εύκολο να στρέφεσαι εναντίον ενός φτιαχτού εχθρού  παρά εναντίον του πραγματικού εχθρού. Στον πραγματικό εχθρό, τα εργαζόμενα στρώματα, η κυρίαρχη τάξη θα ήθελε να αρνηθεί ως και την ιδιότητα του εχθρού της. Για να γίνει πειστικός ο λόγος της  οι εργαζόμενοι, μαζί της, να πάρουν θέση εναντίον αυτής της παρανοϊκής τρομοκρατίας, αν όχι είναι εχθροί του κοινού καλού. Κι εναντίον αυτού του  δημόσιου εχθρού τα πάντα είναι θεμιτά, όλα επιτρέπονται. Πρέπει λοιπόν να πιστέψουν πως η τρομοκρατία  είναι ο εχθρός.

           Γι’ αυτό και οι  παλαιστίνιοι απεργοί πείνας στις ισραηλινές φυλακές που διεκδικούν ανθρώπινες συνθήκες κράτησης έχουν βρεί ελάχιστο χώρο και στον κυρίαρχο λόγο και στα ΜΜΕ, αν εξαιρέσουμε τη διαφήμιση της πίτσας Hut με τον ξεδιάντροπο κυνισμό της,  όπως και το εργατικό ατύχημα στον Ασπρόπυργο με  τραυματισμένους  τρεις εργαζόμενους.

                

ΕΚΦΑΝΣΕΙΣ ΕΠΟΙΚΟΔΟΜΗΜΑΤΟΣ

Γιουροβίζιον,survivor, τραμπουκισμοί, ιδεολογικές ψευδαισθήσεις ελευθερίας έχουν απογυμνώσει τη ζωή μας επηρεάζοντας τη σκέψη μας και εμπεδώνοντας συναισθήματα  και αντιλήψεις από τα οποία έχει πολλά να αναμένει ο φασισμός. Και το ερώτημα, γιατί η διερεύνηση των αιτίων όλων αυτών αποφεύγεται, παραμένει αναπάντητο επιμένοντας στην περιγραφή των συμπτωμάτων μιας κατάστασης που μοιάζει να μας οδηγεί αναπόδραστα στη μοιρολατρία και εφησυχασμό.

          Σε τηλεοπτικές παραγωγές όπως το survivor, σε τραμπουκισμούς φασιστών όπως του Θ. Τζήμερου και Η. Κασιδιάρη, σε λογομαχίες νομιμοποίησης φασιστικού λόγου όπως της Σ. Τριανταφύλλου, σε λεκτικούς εξωραϊσμούς από την τωρινή κυβέρνηση των νέων οικονομικών μέτρων, όπως και από τις προηγούμενες για τα δικά τους αντίστοιχα μέτρα που νομοθετούσαν, αναγνωρίζονται οι ιδεολογικοί μηχανισμοί και οι πολιτικές διεργασίες που προωθούν και διαμορφώνουν καταστάσεις συναίνεσης στον εκφασισμό της κοινωνίας που βιώνουμε τα τελευταία χρόνια. 

            Κι όλα αυτά δεν είναι παρά μορφές της συνολικής  παγκόσμιας, και ορμώμενης  εξ ΗΠΑ, πολιτισμικής και πολιτικής έκφρασης που  είναι στην ουσία η εγγενής έκφραση στο εποικοδόμημα της σύγχρονης καπιταλιστικής, στο στρατιωτικό και οικονομικό πεδίο, κυριαρχίας ανά τον κόσμο.     
             Στην αίτηση συμμετοχής στο τηλεοπτικό πρόγραμμα διαβάζουμε για  συμμετέχοντες, που αποκλεισμένοι σε απομονωμένη περιοχή θα πρέπει να εξασφαλίζουν τροφή, νερό, φωτιά και στέγη για την επιβίωσή τους ενώ θα διαγωνίζονται και σε ειδικές δοκιμασίες, οι οποίοι μέσα από ψηφοφορίες θα αποκλείονται από τη διαδικασία μέχρι να απομείνει ο τελικός νικητής που θα πάρει το χρηματικό έπαθλο των 100.000 ευρώ. Από τον Φεβρουάριο που ξεκίνησε το πρόγραμμα η τηλεθέασή του συγκεκριμένου προγράμματος έχει φτάσει σε επίπεδα ρεκόρ για την ελληνική τηλεόραση.
              Κι είναι άξιο απορίας, όσο υποτιμάται το παιχνίδι το αυθόρμητο και δημιουργικό στα παιδιά και προωθούνται οι ελεγχόμενες δραστηριότητές τους, τόσο θεωρείται απόλυτα φυσικό ολόκληρα προγράμματα να στηρίζονται σε παιχνίδια κατευθυνόμενα, που μοιάζουν χωρίς νόημα πέραν του θεάματος που προσφέρουν, με δέλεαρ κάποιο χρηματικό ποσό. Ακόμα κι αν οι παίκτες καταβάλλουν προσπάθεια σωματική ή  και καταπονούνται είναι ένα παιχνίδι που στην τελική φαίνεται να μην έχει άλλο στόχο από το θέαμα και το κέρδος. Κι ενώ οι συμμετέχοντες ζουν σε πραγματικές συνθήκες, είναι όμως αυτές ομοίωμα της πραγματικότητας, αφού είναι ελεγχόμενες και κατασκευασμένες. Ούτε καν προσομοίωση της πραγματικής ζωής είναι, γιατί δεν έχει στόχο να την αναπαραστήσει για εξοικείωση με συνθήκες που επιτρέπουν την κατανόησή της, όπως στα παιδικά παιχνίδια όπου τα παιδιά προβάλλουν τον εαυτό τους στις δραστηριότητες των ενηλίκων μέσα στο συγκεκριμένο πολιτισμικό πλαίσιο στο οποίο ζουν. Τα παιδιά μέσα από το παιχνίδι ενισχύουν την κοινωνική αλληλεπίδραση, έκφραση και επικοινωνία, δομώντας την εικόνα για τον εαυτό τους, τους άλλους και τον κόσμο. Σ’ αυτά όμως τα προγράμματα με τη μορφή παιχνιδιού πρωτίστως και κυρίως σημασία έχει ο εντυπωσιασμός και το θέαμα και ο κατακερματισμός της πραγματικότητας και της προσωπικότητας. Αυτού του είδους τα τηλεοπτικά προγράμματα μοιάζουν πολύ με τα ηλεκτρονικά παιχνίδια, που για ενήλικες και παιδιά αποτελούν την ελκυστικότερη από τις δραστηριότητες του ελεύθερου χρόνου.  Και μπορεί αυτού του είδους τα «παιχνίδια» να αποτελούν υποκειμενικές, δηλ. της παραγωγής, αναπαραστάσεις του πραγματικού κόσμου και να εστιάζουν σε συγκεκριμένες πτυχές του που προβάλλουν με εμφατικό τρόπο, θέλουν όμως να δώσουν την εντύπωση,  με την εμπλοκή της πραγματικότητας, για μια αντικειμενικότητα, συγχέοντας έτσι τα όριά τους κι αποπροσανατολίζοντας και τους θεατές από τη δική τους πραγματικότητα.
           Συγχρόνως, τέτοιες τηλεοπτικές παραγωγές μας επιτρέπουν να αναγνωρίσουμε τα κοινωνικά μοντέλα τα οποία προωθούνται στην εποχή μας. Κι αυτό που επικρατεί στην εκπομπή είναι η ανταγωνιστική τάση, η μείωση και διαστρέβλωση της αξίας της επικοινωνίας με το πραγματικό περιβάλλον ̶ εφόσον στην πραγματικότητα η ενασχόληση με το ασήμαντο και αδιάφορο που ανάγεται σε σημαντικό, γίνεται σ’ ένα εικονικό περιβάλλον που ελέγχει η παραγωγή, η οποία το διαμορφώνει για τους παίκτες και το εκπέμπει επιλεκτικά στους θεατές ̶  η ανάδειξη δεξιοτήτων όπως η ταχύτητα των αντανακλαστικών, η αποδοχή κάθε μικροπρέπειας και υπονόμευσης ανάμεσα στους παίκτες. Κι ο θεατής παραμένει παθητικός σ’ αυτή τη δουλειά μεταβίβασης του  μηνύματος καλά καλυμμένου κάτω από τόνους συναισθηματισμού. Κι είναι αυτό που ενδιαφέρει την εξουσία για να επιτύχει την απολιτικότητα των μεγάλων μαζών με τη διάδοση και εμπέδωση μοντέλων που θεαματοποιώνττας  την συγκίνηση, αποχαυνώνοντας τις αισθήσεις, καταβροχθίζοντας τη λογική μεταμορφώνουν τις αξίες και αντιλήψεις της αστικής τάξης που διασφαλίζουν την κυριαρχία της σε τρόπο ζωής και κοσμοαντίληψη όλου του κοινωνικού συνόλου.
        Επιπλέον, η εξασφάλιση της συναίνεσης ή ανοχής σε υπάρχουσες καταστάσεις και ο εφησυχασμός για να προωθηθούν καταστάσεις με την πρακτική της σταδιακής αποδοχής γίνεται και με την εκμετάλλευση όλων των δημοκρατικών θεσμών προς όφελός της κυρίαρχης τάξης. Έτσι η αναγνώριση της ελευθερίας της έκφρασης μπορεί να προβάλλεται πως υπηρετεί τη διαφωνία και το διάλογο, αλλά και να συγκαλύπτει αντιπαραθέσεις και να δείχνει πως συμφιλιώνει αυτά που δεν μπορούν να συνυπάρξουν. Η μήνυση εναντίον της Σ. Τριανταφύλλου για άρθρο της εναντίον του Ισλάμ εκτός που στάθηκε μια καλή ευκαιρία για να γίνει υπενθύμιση της ελευθερίας της έκφρασης που απολαμβάνουμε στην αστική μας δημοκρατία, προς δόξαν της τελευταίας, μεταμόρφωσε έναν χυδαία ρατσιστικό λόγο σε προβληματισμένη άποψη. Κι όλη αυτή η ιστορία δεν δείχνει παρά πόσο αφελές είναι να θεωρούμε πως ο όποιος λόγος παράγεται και λειτουργεί αυτόνομα. Αντίθετα, συναρτάται με τις εκάστοτε πραγματικές συνθήκες, οι οποίες όταν περνάνε από φάσεις που ραγίζουν τις σχηματισμένες προδιαθέσεις και αντιλήψεις τότε εν ονόματι της ελευθερίας του λόγου οι ρατσιστικές ή άλλες απόψεις διαχέονται στην κοινωνία δίνοντας την εντύπωση πως γίνονται εν αγνοία ή και αντίθετα με την κυρίαρχη εξουσία. Άλλωστε, επειδή το σύστημα λειτουργεί σε συμβίωση με τους δημοκρατικούς θεσμούς δεν μπορεί πάντοτε να παρασιωπά τις εσωτερικές μέσα στο ίδιο σύστημα αντιθέσεις των συμφερόντων ούτε να αγνοήσει ολότελα την αντιπαράθεση, μπορεί όμως να την αλλοιώσει. Κι έτσι στην περίπτωση της Σ. Τριανταφύλλου η αντιπαράθεση μετατίθεται στη φίμωση ή όχι του λόγου και όχι στον ίδιο το ρατσιστικό της λόγο. Κι αυτό δεν δείχνει παρά πόσο η κυρίαρχη εξουσία την όποια αντιπαράθεση προσπαθεί να την ελέγχει επιλέγοντας τους εκφραστές της άλλης θέσης και της άλλης πρότασης στους οποίους θα προσφέρει το ελεγχόμενο βήμα, που όταν είναι δημόσιο είναι μικρότερης εμβέλειας. Και στην προκειμένη περίπτωση ο άλλος λόγος είναι η ελευθερία της έκφρασης που βέβαια κανείς που υπηρετεί την άρχουσα τάξη δεν τη στερείται.
            Και δεν είναι λοιπόν υπερβολή πως όλα τα μέσα της αστικής μας δημοκρατίας καταλήγουν να δουλεύουν μόνο για την υπεράσπισή της κυρίαρχης τάξης, όταν αυτή λειτουργεί ερήμην μας. Γι’ αυτό και είναι καιρός πια να αναγνωρίσουμε οι εργαζόμενοι τα όρια πέρα από τα οποία αυτό που φαίνεται διαφωνία μας γίνεται αντίθεση και σύγκρουση.

ΚΑΘΕΝΑΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΟΥ;

Αν στη χώρα μας η ιδιομορφία του εργατικού και συνδικαλιστικού κινήματος είναι η στενή του σχέση με το κομμουνιστικό κίνημα, αυτό οφείλεται στην πολιτική και τους αγώνες των κομμουνιστών, που έκανε το μετεμφυλιακό κράτος με την αντικομμουνιστική του υστερία να ταυτίσει  κομμουνιστές και συνδικαλιστές κι έτσι να διατηρηθεί ο υψηλός βαθμός πολιτικοποίησης του συνδικαλισμού και η αποφασιστική συμμετοχή του στις πολιτικές εξελίξεις.

 Στα χρόνια της μεταπολίτευσης γίνεται προσπάθεια από την κυρίαρχη εξουσία ελέγχου του μαζικού ριζοσπαστικού κινήματος με όλες τις μεθόδους, ιδεολογικές και  κατασταλτικές. Με  την άνοδο του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία επιδιώχτηκε η χειραγώγηση του συνδικαλιστικού κινήματος, που δημιούργησε το στρώμα των κρατικοδίαιτων συνδικαλιστικών στελεχών. Χρησιμοποιώντας λοιπόν αριστερή φρασεολογία και προβάλλοντας έναν πρόσκαιρο ωφελιμισμό και συντεχνιακό πνεύμα αφέθηκε το εργατικό κίνημα εκτεθειμένο στις πολιτικές της καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης που  κατέληξε στα χρόνια μας στην πλήρη απαξίωση της ΓΣΕΕ. Κι έτσι ο χειρισμός δεκαετιών της ταξικής συνείδησης των εργαζομένων, η δράση των κατασταλτικών μηχανισμών, ο ασφυκτικός κυβερνητικός έλεγχος των συνδικάτων, η συκοφάντηση του σοσιαλιστικού μετασχηματισμού απέτρεψαν τη συνολική και οργανωμένη αντιπαράθεση στη λογική και πολιτική των ρεφορμιστικών επιλογών για τον καπιταλισμό με το ανθρώπινο πρόσωπο, μέχρι που κατακερματισμένοι και διασπασμένοι οι εργαζόμενοι μοιάζει να παραδοθήκαμε σ’ αυτόν τον ύπουλο πόλεμο. Ακόμα και το γεγονός πως φαίνεται να μετατοπίζεται η οικονομική δραστηριότητα από τις βιομηχανίες σε παντός είδους υπηρεσίες κι έτσι οι εργαζόμενοι σ’ αυτές να μην αναγνωρίζουν στον εαυτό τους τα χαρακτηριστικά του προλεταριάτου  συντελεί στην έλλειψη ταξικής συνείδησης.

Και καταλήγουμε, η εκδήλωση της κρίσης  που εκφράζεται με την πολιτική των μνημονίων να συμπίπτει, και όχι τυχαία, μ΄ ένα αγκυλωμένο συνδικαλιστικό κίνημα και με αδρανοποιημένους σε μεγάλο ποσοστό τους εργαζομένους, σε σημείο που ο πρωθυπουργός Α. Τσίπρας να δηλώνει πως η κοινωνία δεν αντιδρά στα σκληρά μέτρα και δείχνει ανοχή. Γιατί είναι  το συνδικαλιστικό κίνημα που εργοδότες και αστικά κόμματα έπρεπε πρώτα να υποτάξουν για να ανοίξουν το δρόμο για τα μέτρα αναδιάρθρωσης του καπιταλισμού.  Γιατί η εφαρμογή όλων αυτών των μέτρων που μας εξαθλιώνουν δεν θα ήταν καθόλου εύκολη υπόθεση για τους κυβερνώντες και τους καπιταλιστές αν θα έπρεπε να αντιμετωπίσουν ένα κίνημα οργανωμένο που θα αγωνίζονταν και θα διεκδικούσε αξιοπρεπείς όρους ζωής, θ’ αντιστέκονταν μαζικά στις απολύσεις, θα βρίσκονταν αλληλέγγυο μ’ όσους κινητοποιούνταν και θα μπορούσε χάρη στη μαχητικότητά του και τη συμπαράσταση που έβρισκε σε πλατιά λαϊκά στρώματα να κρατάει για καιρό απεργίες και κινητοποιήσεις.

Και τώρα, επτά χρόνια σε επιδεινούμενη εξαθλίωση θα πρέπει να ξαναμάθουμε από την αρχή την αλφαβήτα της συνδικαλιστικής οργάνωσης. Χωρίς συλλογικές συμβάσεις, πρόσκαιρα εργαζόμενοι, χωρίς δικαιώματα, δουλεύοντας χωρίς κανέναν όρο,  φοβισμένοι όσο συνεχίζουμε μόνοι μας να πορευόμαστε χωρίς καμιά έννοια συλλογικότητας και συλλογικής έκφρασης σε απόλυτη εξάρτηση από τον εργοδότη, καμιά κοινωνική αλλαγή δεν μπορεί να συμβεί, ούτε και στον μικρόκοσμό μας.

Προβάλλεται πολλές φορές σαν δικαιολογία στην απροθυμία συμμετοχής σε κινητοποιήσεις η αναποτελεσματικότητά τους. Κι όμως και  η κυρίαρχη εξουσία χρόνια μεθόδευε την χειραγώγησή μας· έτσι και η δική μας αντίδραση θέλει χρόνο κι υπομονή να οργανωθεί, να γιγαντωθεί,  για να είναι αποτελεσματική. Και η αυριανή απεργία σίγουρα δεν θα φέρει το τέλος των μέτρων εξαθλίωσής μας, όμως από τη συμμετοχή μας  σ’ αυτή και σ’ άλλες κινητοποιήσεις εξαρτάται το μέλλον αυτής της πολιτικής.

Είναι σημαντικό να συνειδητοποιήσουμε  πως τα οικονομικά κι εργασιακά  προβλήματα είναι πεδίο  ταξικού  αγώνα και ότι  κάθε προσπάθεια διεξόδου από την κρίση δεν μπορεί παρά να μεταβάλλει τους ίδιους τους συσχετισμούς δυνάμεων ανάμεσα στις κοινωνικές τάξεις  αυτής της χώρας. Έχουμε να αντιμετωπίσουμε την πιο οργανωμένη και πιο  επικίνδυνη επίθεση του κεφαλαίου ενάντια στους εργαζόμενους και  ο στόχος δεν είναι απλά το βιοτικό  επίπεδο.  Είναι η ίδια η δυνατότητα των εργαζομένων να διεκδικούν.

 Η κρίση έχει πάρει πια χαρακτηριστικά μονιμότητας κι αυτό σημαίνει πως οι πολιτικές που ακολουθούνται για να δημιουργήσουν τους καλύτερους δυνατούς όρους για την κερδοφορία του κεφαλαίου κι έχουν στόχο να δημιουργήσουν  τις συνθήκες εκείνες που θα αναγκάσουν τους εργαζόμενους να τους δεχτούν κάτω από την συνεχή απειλή της απόρριψης δεν είναι πρόσκαιρες. Εκτός αν οι εργαζόμενοι αντιδράσουν, συσπειρωμένοι γύρω από κοινά αιτήματα, οργανωμένοι σε ταξικά συνδικάτα, οικοδομώντας κινήσεις αλληλεγγύης.  Αρκετά με οδυρμούς, φιλοσοφικές διαπιστώσεις και λεκτικό επαναστατισμό.

ΚΡΥΦΤΟΥΛΙ ΣΤΗΝ ΠΛΑΤΗ ΜΑΣ

Στη Βουλή,  όπου συζητούνται τα μέτρα και τα αντίμετρα της συμφωνίας, ο βουλευτής της Χρυσής Αυγής Ηλίας Κασιδιάρης χειροδικεί κατά του βουλευτή της Νέας Δημοκρατίας Νίκου Δένδια, επειδή ο δεύτερος πέρασε από μπροστά του την ώρα που μιλούσε στην έναρξη της συζήτησης στην επιτροπή της Βουλής για το πολυνομοσχέδιο. Από το βουλευτή τη Χ.Α. Γ.Λαγό έγινε προσπάθεια συμψηφισμού της σημερινής  τραμπούκικης  συμπεριφοράς του Η. Κασιδιάρη με την θεωρούμενη, σύμφωνα με τη  Χ.Α., βία που ασκήθηκε από την κυβέρνηση Α. Σαμαρά, και ειδικότερα το Ν. Δένδια, επειδή οδήγησαν βουλευτές της Χ. Α στη φυλακή. Σύσσωμη η βουλή καταδίκασε το επεισόδιο και απαίτησε την αποβολή της κοινοβουλευτικής ομάδας της Χ.Α.

               Με τη δίκη της Χ.Α να καρκινοβατεί στο περιθώριο της πολιτικής ζωής, το φασιστικό λόγο να βρίσκει πέρα από τα ευήκοα ώτα σε μέρος του πληθυσμού και πρόθυμους πολιτικούς ή πνευματικούς ταγούς κεκαλυμμένα να τον ενσωματώνουν στο σκεπτικό τους, όσο περνά ο καιρός η δυσπιστία για την εχθρότητα των αστικών κομμάτων απέναντι στη Χ.Α μάλλον επιβεβαιώνεται. Ακόμα κι όλη αυτή η σύγκρουση σήμερα της Χ.Α  με το Ν. Δένδια της  Ν.Δ και  το βουλευτή της Μ. Βορίδη ν’ αποφαίνεται «"Ζήσαμε αυτό που μέχρι στιγμής στο ελληνικό Κοινοβούλιο δεν είχαμε ζήσει" μοιάζει να θέλει να διαμορφώσει εκατέρωθεν ένα κλίμα αντιπαράθεσης μέσα στο οποίο να συσκοτισθούν τα κρίσιμα ιδεολογικά και πολιτικά  ζητήματα. Κι εμφανίζονται όλα τα κόμματα που ψήφισαν μνημόνια και προεδρικά διατάγματα εξαθλίωσης του πληθυσμού στην εμπροσθοφυλακή του αγώνα εναντίον των τραμπουκισμών της Χ.Α. Στο κάτω-κάτω είναι τόσο δύσκολο για όλα τα αστικά κόμματα να αναζητούν λόγους αντιπαράθεσης με την κυβέρνηση, πέρα από τον …ηθικό για την  αγάπη της  στην εξουσία, της οποίας την πολιτική επί της ουσίας επικροτούν κι ενστερνίζονται.  Για σήμερα τουλάχιστον μπορούν να υπερασπιστούν την δημοκρατικότητά τους έναντι της Χ.Α. Η φασιστική απειλή υποβιβάζεται σε απλή πολιτική αντιπαράθεση.

Οι τραμπουκισμοί  της Χ. Α αναπληρώνουν την έλλειψη ουσιαστικής της διαφωνίας με την  άσκηση της συγκεκριμένης οικονομικής πολιτικής, ανταποκρινόμενοι έτσι σε προσδοκίες ενός τμήματος του πληθυσμού που αποδίδει την οικονομική του εξαθλίωση σε μια δράκα πολιτικών ανθελλήνων και διεφθαρμένων κι απαξιώνοντας τους αστικούς θεσμούς λειτουργίας του πολιτεύματος. Συγχρόνως, μ’ αυτόν τον τρόπο η Χ.Α νομιμοποιεί στη συνείδηση τμήματος του πληθυσμού τις δολοφονικές επιθέσεις της σε απόκληρους της κοινωνίας, μετανάστες, πολιτικούς αντιπάλους. Κι εξάλλου στο μυαλό πολλών εξαθλιωμένων και χωρίς ταξική συνείδηση εργαζομένων ή ανέργων είτε και  απλώς φοβισμένων μικροαστών η σύνδεση του φασισμού με άγριες συμπεριφορές και σκληρούς φασίστες που επιβάλλουν το νόμο τους   δεν είναι κατ’ ανάγκη κάτι αρνητικό. Αντίθετα, αυτή η σκληρότητα, η στοχοποίηση συγκεκριμένων ομάδων ως αιτίων της εξαθλίωσης και η καταδίωξή τους μπορεί να φαίνεται σα σημάδι δύναμης και ζωτικότητας.

Ακόμα όμως και μ’  αυτόν τον τρόπο η Χ. Α μάλλον εξυπηρετεί το σύστημα παρά το υπονομεύει στον πυρήνα του. Στην ουσία όλοι αυτοί οι τραμπουκισμοί μοιάζουν με αντιπερισπασμούς που αποσκοπούν στη μετατόπιση του επικέντρου του ενδιαφέροντος σε ζητήματα συμπεριφοράς, ευγένειας, ηθικής κλπ. κι έτσι μπλοκάρεται η πολιτική σκέψη  και οδηγείται σε αδιέξοδο. Σαν όλα αυτά να μην είναι παρά μια ακόμα προσπάθεια να διαμορφωθεί το κατάλληλο κλίμα που να εμποδίζει την ανάπτυξη πολιτικής σκέψης γύρω από καίρια πολιτικά ζητήματα, να γίνεται ζητούμενο της πολιτικής ζωής το αυτονόητο,  η ευπρεπής  συμπεριφορά, ενώ η απαξίωση του πολιτικού συστήματος με την ταυτόχρονη ανάδειξη άγριων ενστίκτων και σωματικής δύναμης φαίνεται ένας ανέξοδος τρόπος για να πάρουν με το μέρος τους εξαθλιωμένους ή φοβισμένους, προσφέροντάς τους μια απλοϊκή παράσταση του κόσμου, όπου ο σκληρός νικά, στη θέση της ταξικής κοινωνικής συνείδησης.

Αυτό που ενδιαφέρει την κυρίαρχη πολιτική είναι οι ντροπές και οι εξευτελισμοί, οι δουλικές και ταπεινωτικές εργασίες που αποτελειώνουν τη συντριβή μας να μην  οδηγήσουν στη συνείδηση της ταξικής μας ταυτότητας. Γι’  αυτό κι εδώ και στην Ευρώπη οι κραυγές εναντίον των ακροδεξιών κομμάτων είναι τόσο ηχηρές όταν χρειάζεται να δικαιολογηθεί η ιδεολογία των δυο άκρων, να προλειανθεί το έδαφος για άρση δημοκρατικών δικαιωμάτων με λαϊκή συναίνεση (η δημοκρατική Γαλλία ψήφισε υπό καθεστώς έκτακτης ανάγκης).

 Κι αν μοιάζουν εχθροί η αστική δημοκρατία και ο φασισμός όμως όταν ο καπιταλισμός το χρειαστεί σφίγγουν το χέρι και παίζουν κρυφτούλι πίσω από την πλάτη μας.

ΕΠΕΤΕΙΟΣ ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΙΚΗΣ ΝΙΚΗΣ ΤΩΝ ΛΑΩΝ

 Σήμερα, πάνω από ένα τέταρτο του αιώνα μετά τη διάλυση της ΕΣΣΔ, ο κυρίαρχος λόγος της καπιταλιστικής Δύσης κατάφερε ώστε σε μεγάλο μέρος εργαζομένων της Δύσης κάθε συζήτηση περί κομμουνισμού να καλλιεργεί τη βεβαιότητα για ταύτιση φασισμού-κομμουνισμού, και επι το ...διακριτικότερο σταλινισμού,  ή στην καλύτερη περίπτωση να προκαλεί συναισθήματα συμπάθειας, λύπης και απογοήτευσης για οποιοδήποτε σύστημα  θα μπορούσε να χαρακτηριστεί  κομμουνιστικό ή ακόμα και σοσιαλιστικό. Δηλ. κατάφερε ώστε η πίστη για το ενδεχόμενο μιας σοσιαλιστικής κοινωνίας στο άμεσο, ακόμα και στο απώτερο μέλλον, να περιοριστεί στους λίγους κομμουνιστές που επιμένουν πως η εξέλιξη της ιστορίας  ως εξέλιξη των συγκρουόμενων συμφερόντων δεν σταματά με τον καπιταλισμό κι αναγνωρίζουν ότι η συγκρουσιακή φύση του καπιταλισμού περιέχει μεν τις δυνάμεις της εξέλιξής του αλλά και ταυτόχρονα τις δυνάμεις της ανατροπής του. Κι αν τώρα φαίνεται πως επικρατούν συνθήκες ανασχετικές για την οργάνωση όλων εκείνων των δυνάμεων που θεωρούν όχι μόνο πως ο καπιταλισμός είναι ένα άδικο κοινωνικό σύστημα και πρέπει να αντικατασταθεί, αλλά και πιστεύουν σε μια σοσιαλιστική κοινωνία που θα τον διαδεχθεί, μην ξεχνάμε πόσο αήττητος φαινόταν και ο Χίτλερ πολιτικά και στρατιωτικά στα πρώτα χρόνια της εξουσίας του.

               Και μέρα που είναι, 72^η επέτειος από την άνευ όρων παράδοση της ναζιστικής Γερμανίας με την κόκκινη σημαία της ΕΣΣΔ να κυματίζει στην πρωτεύουσά της, το Βερολίνο,  το πρωτοσέλιδο του Ριζοσπάστη της 8^ης Μαίου 1945 για την αντιφασιστική νίκη των λαών μας υπενθυμίζει τη σημασία εκείνης της νίκης και τη συμβολή της ΕΣΣΔ,  πέρα από τις μετέπειτα διαστρεβλώσεις της.

«Ο φασισμός, ο μεγαλύτερος κίνδυνος που γνώρισε ποτέ η ανθρωπότητα, συντρίφτηκε στρατιωτικά. Μέσα στη βρωμερή  φωλιά του εξοντώθηκε το φασιστικό θεριό, που πριν από 5 χρόνια ξεκίνησε, με τους δορυφόρους του, για να επιβάλει σε όλο τον κόσμο τα ματωβαμένα σύμβολα του μίσους, του εγκλήματος, του χιτλερικού σκότους και βαρβαρότητας. (…)

Ο φασισμός, η πιο αντιδραστική δύναμη που γνώρισε η ιστορία, είναι γέννημα και θρέμμα των πιο αντιδραστικών κύκλων του Κεφαλαίου, η πιο άγρια μορφή του γερμανικού ιμπεριαλισμού. Όταν πριν από 12 χρόνια στις 30 Ιανουαρίου, οι παγκόσμιοι παράφρονες εγκληματίες Χίτλερ, Γκαίριγκ, Γκαίμπελς, Χίμμλερ, πήραν εντολή από τους μεγαλοβιομήχανους Τίσσεν, Ζίμενς, Κρούπ να αναλάβουν την εξουσία και με τη φωτιά και το σίδερο να εξοντώσουν το δημοκρατικό κίνημα στη Γερμανία, ένας μεγάλος κίνδυνος φάνηκε ότι επικρέμονταν σε όλη την Ευρώπη, σε όλον τον κόσμο. Ένας ήρωας, ο Γεώργιος Δημητρώφ, μέσα από τα χιτλερικά δικαστήρια σήκωσε τότε ψηλά τη σημαία και κάλεσε όλους τους λαούς να αποτρέψουν τον κίνδυνο που απειλούσε να μεταβάλει σε φασιστική ζούγκλα όλον τον κόσμο και να καταστρέψει τον πολιτισμό της ανθρωπότητας. Σχηματίστηκαν  σε όλες τις χώρες τα λαϊκά αντιφασιστικά μέτωπα, στη Γαλλία, στην Ισπανία και σε άλλες χώρες. Για μια στιγμή φάνηκε ότι θα θριάμβευαν οι λαϊκές δυνάμεις, ότι θα πνίγονταν κάτω από τη λαϊκή εξέγερση ο φασισμός. Και ήταν δυνατό ακόμα και τότε ΧΩΡΙΣ ΠΟΛΕΜΟΥΣ, ΧΩΡΙΣ ΤΟ ΑΙΜΑ ΠΟΥ ΧΥΘΗΚΕ, να σωθεί η ανθρωπότητα, να συντριβεί ο χιτλερικός και διεθνής φασισμός. Μα ήρθε η «πολιτική της μη επέμβασης», ήρθε η «πολιτική του Μονάχου» που εγκαινίασε τότε η πιο αντιδραστική μερίδα της Ευρώπης, με επικεφαλής τον Τσάμπελαιν, πολιτική που απέβλεπε να χρησιμοποιήσει τη χιτλερική Γερμανία σαν πυγμή κατά της Σοβιετικής Ένωσης. Και τότε ανέπνευσε ο χιτλερισμός και ενίσχυσε τις θέσεις του. Και τρίβοντας τα χέρια τους οι χιτλερικοί εγκληματίες και δολοφόνοι για την ανέλπιστη αυτή βοήθεια άρχισαν να καταλαμβάνουν ένα προς ένα τα αντιφασιστικά φρούρια της Ευρώπης. Έπεσε η δημοκρατική Ισπανία. Έπεσε η Αυστρία, η Τσεχοσλοβακία. Ξαπλώθηκαν οι φασιστικές δικτατορίες, κατά το χιτλερικό πρότυπο, στις άλλες χώρες και στη χώρα μας. Και όταν ο χιτλερισμός σύντριψε  το δημοκρατικό κίνημα  της Γερμανίας, κι όταν χάρη στην πολιτική του Μονάχου, δυνάμωσε  τις διεθνείς σχέσεις του, ξαπόλυσε την παγκόσμια λαίλαπα. Για να επιβάλει τη μισητή θεωρία της «ανωτερότητας της χιτλερικής ράτσας». Για να υποδουλώσει στη ράτσα αυτή όλον τον κόσμο και να τον κάνει δούλο στους Γερμανούς γιούγκερς και τους χιτλερικούς κυρίους του. Και να συντρίψει πρώτα απ’ όλα τη Σοβιετική Ένωση, που είναι η μεγαλύτερη δημοκρατική δύναμη στον κόσμο και το μεγαλύτερο εμπόδιο στο τυχοδιωκτικά παράφρονα σχέδια του φασισμού. Αίμα και πείνα, εγκλήματα και σφαγές, ομαδική παραφροσύνη και εξόντωση  εκατομμυρίων γεμίζουν τα 12 αυτά χρόνια της ιστορίας του χιτλερισμού, και ιδιαίτερα τα τελευταία 5½ χρόνια.

Μα ο φασισμός στην εξέλιξή του γέννησε τις ίδιες δυνάμεις που έγιναν ο νεκροθάφτης του. Και οι δυνάμεις αυτές ήταν όλοι οι δημοκρατικοί λαοί του κόσμου (…) Μα η μεγαλύτερη τιμή και δόξα για τον παγκόσμιο αυτό θρίαμβο ανήκει στη μεγάλη χώρα των Σοβιέτ. Ανήκει στη χώρα εκείνη, που, αψηφώντας  τα πάντα, έδωσε τη ζωή των παιδιών της, τα εργοστάσιά της, τα έργα πολιτισμού της για εξασφάλιση της νίκης. Πάνω από 8 εκατομμύρια ήταν οι σκοτωμένοι και απολεσθέντες και άλλα 10.000.000 οι χαμένοι από τον άμαχο πληθυσμό της Σοβιετικής Ένωσης. Χωρίς την άφθονη αυτή σπονδή σε αίμα. Χωρίς την άφθαστη μαχητικότητα και το σοβιετικό πατριωτισμό, που είχε πηγή του το γεγονός ότι υπερασπίζονταν τις σοσιαλιστικές κατακτήσεις. Χωρίς το σοβιετικό καθεστώς και την τρομερή στρατιωτική του δύναμη. Χωρίς τη μεγαλοφυΐα, την ικανότητα και τη διορατικότητα του μεγάλου Στάλιν, που είδε έγκαιρα  τον κίνδυνο και κινητοποίησε όλες της δυνάμεις της χώρας του. Και χωρίς τη ρεαλιστική  του πολιτική, που εξασφάλισε την παγκόσμια ενότητα των δημοκρατικών δυνάμεων. Χωρίς όλα αυτά, ή Ευρώπη και όλος ο κόσμος θάπεφτε στο χάος της μεγαλύτερης βαρβαρότητας και πισωδρόμησης και ο τροχός της ιστορίας θα γύριζε για πολλά χρόνια προς τα πίσω. Πολύ δίκαια, λοιπόν, η Σοβιετική Ένωση αναγνωρίζεται σαν αιμοδότης και πρωταθλητής της νίκης.(…)

Μα ο φασισμός δεν πρόκειται να εγκαταλείψει την εγκληματική του δράση επειδή στρατιωτικά ηττήθηκε. Προσπαθεί και θα προσπαθήσει, στηριζόμενος στους εθνικοσοσιαλιστές της Γερμανίας και σε όλες τις αντιδραστικές κρυπτοφασιστικές δυνάμεις της Ευρώπης, να συνεχίσει την εγκληματική του δράση σε όλους τους τομείς, στον κρατικό μηχανισμό, στην ιδεολογία και στην οργάνωση. Γι’ αυτό με τον τερματισμό του πολέμου στην Ευρώπη κατά του φασισμού, ανοίγει μια νέα περίοδος σκληρής πολιτικής πάλης, που γίνεται με επικεφαλής την πιο συνεπή δημοκρατική δύναμη της Ευρώπης, τη Σοβιετική Ένωση και με όλους τους δημοκρατικούς λαούς. Ο αγώνας αυτός για την εξοστράκιση του φασισμού και τον καθαρμό από όλα τα υπολείμματα του παίρνει ξεχωριστά δραματικές μορφές  στη χώρα μας. (…)»

ΚΑΤΑ ΤΑ ΠΡΟΤΥΠΑ ΤΟΥ ΠΑΡΕΛΘΟΝΤΟΣ

Η κρατική τηλεόραση στα πλαίσια της εργατικής πρωτομαγιάς παρουσίασε αφιερώματα για την ημέρα· ντοκιμαντέρ για τη Σφαγή του Λάντλοου στο Κολοράντο των ΗΠΑ, όπου η εργοδοσία των Ροκφέλερ και το κράτος των ΗΠΑ έπνιξαν στο αίμα την απεργία των εργαζομένων σε άθλιες συνθήκες στα ορυχεία, εκπομπή για τις πρώτες αιματηρές απεργίες μεταλλωρύχων στο Λαύριο και Σέριφο και για τα γεγονότα του Κιλελέρ. Ανεξαρτήτως  της οπτικής που σε τέτοια αφιερώματα μπορεί να υπάρχει, και μόνο το γεγονός της αναφοράς τους που συνδέεται με τη συγκεκριμένη μέρα,  μετά από περισσότερο από έναν αιώνα, είναι ένδειξη της συνέχειας της δράσης  των εργαζόμενων από το παρελθόν στο παρόν και το μέλλον. Κι αν η ιστορική γνώση προκύπτει από τη μελέτη των υλικών συνθηκών ζωής  και την αναζήτηση των γενικών  νόμων κοινωνικής εξέλιξης και το ρόλο των κοινωνικών τάξεων και μαζών,  στα επιμέρους περιστατικά και στις  λεπτομέρειές τους είναι που γίνονται  εμφανείς κανόνες και νόμοι που αναγνωρίζονται στη δράση των ανθρώπων. Περιγραφές λοιπόν από το Μάη του ’36 στη Θεσσαλονίκη, με την αντίδραση της αστυνομίας και του μεταξικού κράτους, πριν ακόμα μετατραπεί ολοφάνερα σε δικτατορία,  στους καπνεργάτες απεργούς αποδεικνύει πως η κυρίαρχη τάξη υπερασπίζεται τα συμφέροντά της με κάθε τρόπο, ακόμα και δια πυρός και σιδήρου.

   Από το Ριζοσπάστη, Σάββατο 9 του Μάη 1936

«Θεσ/νικη, 8 του Μάη. (Του ανταποκριτή μας) Η αστυνομία έδειξε σήμερα καθαρά πως παίζει το ρόλο του υπηρέτη του καπνεμπορικού  και του άλλου κεφαλαίου. Με αγριότητα και βανδαλισμούς επετέθηκε κατά  των αόπλων καπνεργατών και καπνεργατριών, των υφαντουργών, των μικρών κοριτσιών (12 ως 15 χρόνων) και του ματοκύλισε. Επί 3½ ώρες η Θεσσαλονίκη βρισκότανε χτες σε κατάσταση μάχης, μεταξύ  των δυνάμεων της αστυνομίας κα ενός μεγάλου μέρους της εργατικής τάξης. Η στάση της αστυνομίας έχει εξεγείρει όλο το λαό.

Στις 10½ γίνηκε συγκέντρωση 7 χιλιάδων απεργών καπνεργατών έξω από τα γραφεία του σωματείου τους και άκουσαν τους ομιλητές της απεργιακής επιτροπής που κατηγορήσανε την κυβέρνηση ότι παρελκύει την επίλυση των αιτημάτων τους και προσπαθεί να χρησιμοποιήσει τους  Κουτουρίδη, Μαλαμίδη κλπ. Οι συγκεντρωμένοι  απεργοί ξασπάσανε σε αποδοκιμασίες και φώναζαν πως πρέπει εντονώτερα  να διεκδικήσουν τα αιτήματά τους (…) Στο τέλος εγκρίθηκε ψήφισμα διαμαρτυρίας για τη στάση της κυβέρνησης και ζητείται η άμεση επίλυση των αιτημάτων τους.

Για την επίδοση του ψηφίσματος  στη Γενική Διοίκηση προτάθηκε 15μελής επιτροπή καπνεργατών. Τότε όλη η μάζα των συγκεντρωμένων με μια φωνή  φώναξε: «όλοι μαζί θα πάμε, όλοι μαζί» και ξεχύθηκαν οι απεργοί από την οδό Ελένης Σβορώνου όπου βρίσκεται το σωματείο τους, στη οδό Εγνατίας, για να πάνε στη Γενική Διοίκηση. Στην οδό Εγνατίας είχαν παραταχτεί μεγάλες δυνάμεις πεζής και έφιππης  χωροφυλακής, στρατός και αντλίες. Μόλις οι καπνεργάτες προχώρησαν, οι χωροφύλακες όρμησαν  και σταματώντας τους για λίγο, αφήσανε να περάσουν μόνο όσοι αποτελούσαν την επιτροπή για την επίδοση του ψηφίσματος. Οι καπνεργάτες δεν δείλιασαν. Μια στιγμή σπάσανε τη ζώνη και συνεχίσανε το δρόμο τους. Τότε επιτεθήκανε όλες οι δυνάμεις της αστυνομίας. Οι έφιπποι με τα σπαθιά  και οι πεζοί με υποκόπανους χτυπούσαν με λύσσα άντρες και γυναίκες όποιον βρίσκανε μπροστά τους.

Οι απεργοί αμυνθήκανε χρησιμοποιώντας ό,τι βρίσκανε ξύλα, τούβλα, σκάλες κλπ. Η αστυνομία άρχισε τότε να πυροβολεί.

ΣΚΗΝΕΣ ΗΡΩΙΣΜΟΥ. Ξετυλίχτηκαν τότε σκηνές πραγματικού ηρωισμού των διαδηλωτών. Οι γυναίκες ρίχνοντας χάμω και τσαλαπατώνταν,, τις σκίζανε τα ρούχα και τις χτυπούσαν με τα σπαθιά και τους υποκόπανους, που δεν πάψανε ν’ ανεβοκατεβαίνουνε πάνω στους διαδηλωτές, ενώ οι σφαίρες σφυρίζανε παντού. Οι διαδηλωτές αμύνονταν ηρωικά, απελευθέρωναν συναδέλφους τους και αποκρούανε τις επιθέσεις (…)

ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ. Οι επαγγελματίες τους έπαιρναν μέσα στα μαγαζιά τους για να τους προστατεύσουνε και να περιποιηθούνε τους τραυματίες, γιατί πολλοί είχανε κι όλας τραυματιστεί. Όλη η οδός Εγνατίας, από την οδό Αριστοτέλους ώσαμε  την πλατεία Βαρδάρι αναστατώθηκε. Οι επαγγελματίες κλείνανε τα μαγαζιά του και αγανακτισμένοι καταφέρονταν κατά της αστυνομίας. Οι οικοδόμοι που δούλευαν στις οικοδομές της οδού Εγνατίας, γιουχαΐζανε την αστυνομία και ζητωκραύγαζαν υπέρ των απεργών(…)

ΔΙΑΔΗΛΩΣΕΙΣ ΚΑΙ ΣΥΓΚΡΟΥΣΕΙΣ ΜΕ ΤΟΥΣ ΑΠΕΡΓΟΥΣ ΥΦΑΝΤΟΥΡΓΟΥΣ (…) Διατάχθηκαν οι φαντάροι να επιτεθούν κατά των απεργών. Μ’ αυτοί αρνήθηκαν ν’ ακολουθήσουν τους επί κεφαλής αξιωματικούς στην επίθεση κι έτσι αναγκάσθηκαν να ξαναγυρίσουν κι αυτοί στις θέσεις τους. Την ίδια στιγμή έκαμε επέλαση η έφιππη χωροφυλακή. Ανάμεσα  στους χωροφύλακες και τους φαντάρους προκλήθηκε ψυχρότητα κι άλλαξαν βαρειές φράσεις. Οι χωροφύλακες βρίζανε τους φαντάρους. Αυτοί τους απάντησαν : «θα σας δείξουμε». Οι επί κεφαλής αξιωματικοί εξ άλλου έπιασαν ένα λοχία και βρίζοντας τον τον έλεγαν «και συ εργάτης είσαι παληάνθρωπε»

             Από το  Ριζοσπάστη , Δευτέρα 11 του Μάη 1936

Η ΧΘΕΣΙΝΗ ΚΗΔΕΙΑ ΤΩΝ ΘΥΜΑΤΩΝ ΤΗΣ ΘΕΣ/ΝΙΚΗΣ

Στις 10 η ώρα ενώ χτυπάν οι καμπάνες πένθιμα από τις συνοικίες και τους συνοικισμούς κατεβαίνουν συνεχώς χιλιάδες κόσμου. ¨Ολος ο κόσμος, νέοι, γέροι, παιδιά και γυναίκες κρατούν στεφάνια, ανθοδέσμες ή μαύρες σημαίες. Σ’ όλους τους κεντρικούς δρόμους, όπου υπάρχουν τεράστιες μάζες λαού μιλάν διάφοροι ομιλητές. Την ίδια σχεδόν ώρα ξεκινάει απ’ τα γραφεία  του Ενωτικού Εργατικού Κέντρου μεγάλη διαδήλωση με πάνω από 20 χιλιάδες λαό και με επικεφαλής μαύρε σημαίες, στέφανα και πλακάτ που γράφουν: «Τιμή στα ηρωικά θύματα του τιμίου  αγώνα μας», «να παραιτηθεί η κυβέρνηση», «άμεση σύλληψη των δολοφόνων», «πέθανε για το ψωμί του», «γενική αμνηστεία», «ισόβια σύνταξη στις οικογένειες των θυμάτων», «εκδικηθήτε το αίμα των αδελφών μας» (…)

ΤΟ ΣΥΛΛΑΛΗΤΗΡΙΟ

Ύστερα απ’ το νεκροταφείο οι διαδηλωτές ξεκίνησαν διαδηλώνοντας στην οδό Εθνικής Αμύνης. Εξω από το τμήμα της Γενικής Ασφάλειας οι διαδηλωτές ξέσπασαν σε ασταμάτητες αποδοκιμασίες. Λιθοβολήσαν το μέγαρο  της Γενικής Ασφάλειας και κάνανε θρύψαλα τα τζάμια. Σ΄ όλη τη διάρκεια  της διαδρομής οι διαδηλωτές ψάλλουν το «πέσατε θύματα αδέρφια εσείς σε άνισο μάχη κι αγώνα…»

Με τις γροθιές υψωμένες ο αγανακτισμένος λαός φωνάζει «εκδίκηση, εκδίκηση»(…)

Ολοι οι διαδηλωτές μια πραγματική φουρτουνιασμένη ανθρωποθάλασσα κατευθύνεται προς την πλατεία Ελευθερίας. Εκεί καταφτάνουν απ’ όλου τους δρόμους χιλιάδες άλλος λαός με στεφάνια και με μαύρες σημαίες.    

Όταν φτάνουν στη πλατεία απ’ ολονών τα στόματα αντηχεί διάτορα το τραγούδι της Διεθνούς. Όταν συγκεντρώθηκαν όλοι οι διαδηλωτές έφταναν στις 150 χιλιάδες. Στήσανε ένα πρόχειρο βήμα από βαρέλια και από κει πάνω μίλησαν οι αρχηγοί του λαού. (…)»

             Είναι που η αξία των ιστορικών γεγονότων για το μέλλον εξαρτάται από τις γενικεύσεις στις οποίες οδηγούν, γιατί το παρόν είναι αποτέλεσμα των διαδικασιών του παρελθόντος και αφετηρία των εξελίξεων του μέλλοντος, του οποίου η διαμόρφωση εξαρτάται από τη δική μας συνειδητή δράση.