ΕΝΙΑΙΑ ΔΥΤΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ

Και όλος ο δυτικός καπιταλισμός,  μαζί και η δική μας κυβέρνηση με όλη την αστική αντιπολίτευση, που ομνύουν στο όνομα των ΗΠΑ, έσπευσε να καταδικάσει τις επιθέσεις του Ιράν προς το Ισραήλ, που ήταν αντίποινα για τον βομβαρδισμό από το Ισραήλ της Ιρανικής πρεσβείας στη Δαμασκό τον οποίο τους …διέφυγε να καταδικάσουν. Απ’ όλες όμως τις αστικές δημοκρατίες της Δύσης, και τη δική μας, καμιά καταδίκη της γενοκτονίας που συντελείται έξι μήνες τώρα στη Λωρίδα της Γάζας δεν έγινε και όλες επέμεναν στις γενικόλογες ευχές για  περιορισμό των θυμάτων ανάμεσα  στους άμαχους και σε εκκλήσεις για ανθρωπιστική βοήθεια. Για να γίνει μάλιστα  πειστική η Δύση για το δίκιο του Ισραήλ,  με όλη της την προπαγάνδα βρήκε πάλι την ευκαιρία να αντιπαραβάλλει την ελευθερία της με το καταπιεστικό, θεοκρατικό καθεστώς της Τεχεράνης, που είναι για  τη Δύση και τους συμμάχους της επαρκής δικαιολογία  για κάθε παραβίαση Διεθνούς Δικαίου, για κάθε καταπάτηση διπλωματικών κανόνων.

          Αδυνατούμε, μια μεγάλη πλειοψηφία,  να δούμε πόσο βαθιά κακές και καταστροφικές είναι οι δομές εξουσίες που μας κυβερνούν. Έχουμε αναλώσει ολόκληρη τη ζωή μας από την παιδική μας ηλικία, ζυμωμένοι  με την προπαγάνδα της ιμπεριαλιστικής Δύσης, η οποία εξομαλύνει και κατασκευάζει τη συγκατάθεσή μας για τη δολοφονική, εκμεταλλευτική εξουσία κάτω από την οποία ζούμε. Όλη η Δύση μια ενιαία πολιτική ακολουθεί και μόνο σε ζητήματα που δεν ενοχλούν τα κυρίαρχα συμφέροντά της παρουσιάζονται διαφωνίες, όπως για τα έμφυλα δικαιώματα, όχι όμως για τα εργασιακά δικαιώματα. Αλλά και αυτά τα ζητήματα  μάλλον χρησιμοποιούνται μόνο για να κρατήσουν το ενδιαφέρον και την προσοχή όλων προσηλωμένα στη δυναμική της κυρίαρχης πολιτικής, μέσα στο εύρος της οποίας επιτρέπονται οι διαφωνίες. Κι έτσι κατασκευάζονται φανταστικά πεδία μάχης για να πολεμήσουν τα αστικά κόμματα, προσποιούμενα ότι υπάρχουν σημαντικές διαφορές μεταξύ τους. Μόνο που σε περιόδους γεωπολιτικής και οικονομικής όξυνσης, όπως στα καθ’ ημάς στην περίοδο της οικονομικής κρίσης ή  τώρα των πολεμικών συγκρούσεων, τα  αστικά κόμματα αποκαλύπτουν  την ταυτότητα των απόψεων και επιλογών τους.  

           Η Νέα Δημοκρατία, όπως και ο ΣΥΡΙΖΑ με το ΠΑΣΟΚ, μαζί με τα πιο ακροδεξιά κόμματα του κοινοβουλίου, υποστηρίζουν τον πόλεμο, τον ιμπεριαλισμό και καπιταλισμό και ευθυγραμμίζονται με την κυρίαρχη πολιτική της υποστήριξης του Ισραήλ, που μια ακραία της συνέπεια με περισσή αφέλεια μας υπενθύμισε ο πρώην πρόεδρος της Ν. Δ Β. Μεϊμαράκης, «να αφήσουμε τον καναπέ και να μπούμε στην πρώτη γραμμή της μάχης», απαιτώντας να γίνουμε τροφή για τα κανόνια του πολέμου τους. Ενδεικτικό παράδειγμα  αυτής της ενιαίας ευθυγράμμισης είναι και οι πανομοιότυπες ανακοινώσεις που δημοσιοποιήθηκαν από τα κόμματα για την επίθεση του Ιράν στο Ισραήλ. Είναι μάλιστα χαρακτηριστικό δείγμα της ταύτισης κυβέρνησης και αξιωματικής αντιπολίτευσης, που διαλαλεί το αριστερό της πρόσημο, οι  ελαφρά διαφοροποιημένες  ανακοινώσεις του ΣΥΡΙΖΑ που προσπαθεί, χωρίς να παρεκκλίνει από την οριοθετημένη από τις ΗΠΑ  και Ε.Ε γραμμή υποστήριξης του Ισραήλ, να αποκρύψει ανεπιτυχώς τον πειθαρχημένο του βηματισμό με την πιο αντιδραστική πολιτική.

         Η χώρα εμπλέκεται άμεσα και ενεργά, με προμήθεια υλικού, παραχώρηση λιμανιών, συμμετοχή σε επιχειρήσεις,  και στους δυο πολέμους,  με το  προσωπικό της κυβέρνησης να μοιάζει περισσότερο αδιάφορο παρά ανίκανο να κατανοήσει την πολιτική πραγματικότητα με τους κινδύνους που συνεπάγονται για το λαό της χώρας. Η προθυμία της πολιτικής ηγεσίας να πλειοδοτεί σε εκδουλεύσεις των κυρίαρχων κέντρων των ΗΠΑ ή της ΕΕ σε συνδυασμό με μειωμένη  οξυδέρκεια την οδηγεί σε  ενέργειες όχι μόνο κατώτερες των περιστάσεων, όπως έχουν δείξει και άλλες της επιλογές της είτε στη Λιβύη με τις επαφές της με τον Χαφτάρ είτε στη Βενεζουέλα, με την αναγνώριση του Χουάν Γκουαϊδό ως μεταβατικού προέδρου της, αλλά και επικίνδυνες.  

         Χρόνο με το χρόνο, κρίση με την κρίση, πόλεμο με τον πόλεμο, καταρρίπτονται οι αυταπάτες για τον ΟΗΕ ως φύλακα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων με δικαίωμα και καθήκον την υπεράσπισή τους, πολύ περισσότερο  για  το ΝΑΤΟ ως μηχανισμό εξισορρόπησης δυνάμεων για έλεγχο και περιορισμό των συγκρούσεων. Τα εναπομείναντα ιδεολογικά απομεινάρια εκλογίκευσης της λειτουργίας τους είναι πια τόσο φορτωμένα με κακή πίστη και έχουν απαξιωθεί τόσο ολοκληρωτικά από τον κυνισμό της εφαρμογής της κυρίαρχης πολιτικής, που οι λαοί της αναπτυγμένης Δύσης θα έπρεπε να είχαν συνειδητοποιήσει ότι όλο το κοινωνικοπολιτικό σύστημα βασίζεται στο ψέμα και καθοδηγείται από την απληστία. Συνεχίζοντας λοιπόν να παρασύρονται στη σκέψη ότι ο ιμπεριαλισμός όπως και η εκμετάλλευση της εργατικής δύναμης είναι πιθανές μόνο πολιτικές της αστικής τάξης, πιστεύουν ότι μπορούν να βελτιωθούν με ρεφορμιστικά μέσα εντός ενός καπιταλισμού που διορθώνεται με τις αλλαγές προσώπων στην εξουσία.  Κι έτσι εφησυχάζοντας παίζουν το παιχνίδι της αστικής τάξης, επιμένοντας σε κοινοβουλευτικές διεκδικήσεις μακριά από εργατικούς και λαϊκούς αγώνες.  

         Με δυο πολέμους στη γειτονιά μας, οι εκμεταλλευόμενες τάξεις χειραγωγημένες από την κυρίαρχη τάξη κι εγκλωβισμένες στα δικά της διλήμματα επιδιώκεται να γίνουν πιόνια για τα δικά της σχέδια. Μόνο που η άρχουσα τάξη είναι απειροελάχιστη μικρή απέναντι στους λαούς και γι’ αυτό, επιβάλλοντας τη θέλησή της στις μάζες, δύσκολα μπορεί να δηλώσει ανοιχτά τους στόχους της. Αντίθετα, πρέπει να αντιστρέφει αδιάκοπα την πραγματικότητα, να προβάλλει τα δικά της συμφέροντα ως δικά μας, να παρουσιάζει τα δικά μας ως εχθρικά. Η οργάνωση λοιπόν όλων των εργαζομένων και οι αγώνες τους είναι ο μοναδικός δρόμος για να μη προσδεθούν στα συμφέροντα της κυρίαρχης τάξης.

        Και είναι το κόμμα της εργατικής τάξης που μπορεί να οργανώσει και να οδηγήσει πρωτοπόρο την ταξική πάλη, δείχνοντας στους εργάτες πώς να συνειδητοποιήσουν τις ανάγκες τους πολεμώντας τους ανθρώπους που τους εμποδίζουν.  Επί του πρακτέου, αυτό έχει επαληθευτεί ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια, όταν εξαντλήθηκαν τα ψέματα της σοσιαλδημοκρατίας και αποκαλύφτηκε όλη η αναλγησία της κυρίαρχης πολιτικής. Όλες οι κινητοποιήσεις και αντιστάσεις απέναντι στην κυρίαρχη πολιτική από το Κομμουνιστικό Κόμμα οργανώνονται και  υποστηρίζονται.

          Και στην αυριανή απεργία οι κομμουνιστές είναι πρωτοπόροι που οδηγούν τους εργαζόμενους σε δράση ενάντια στους ιμπεριαλιστές καπιταλιστές.

 

ΟΧΙ ΠΙΑ ΘΕΑΤΕΣ

 

Και δεν σταματούν οι κραυγές των ανθρώπων που υποφέρουν, ένα  βουητό  σαν της θάλασσας γεμίζει τον κόσμο. Πρέπει να είναι κανείς κουφός, όπως  θέλει να είναι μια εγωιστική αστική τάξη που κλείνεται μέσα στα υπολείμματα της άνεσής της που απειλούνται, για να μην ακούει  αυτό το κύμα του πόνου  και της οργής που φουσκώνει. Από την Ουκρανία μέχρι την πολύπαθη Παλαιστίνη.

        Το Ισραήλ με τη γενναιόδωρη χορηγία των ΗΠΑ και την ευγενή συμπαράσταση της ΕΕ, εδώ και έξι μήνες  στη Λωρίδα της Γάζας βομβαρδίζει νοσοκομεία, σχολεία, πολυκατοικίες και ασθενοφόρα, διαπραγματεύεται  την πρόσβαση σε βοήθεια,  ελέγχει την παροχή  ενέργειας και νερού,  προσπαθώντας ενεργά να προκαλέσει λιμό στον άμαχο πληθυσμό. Δεν είναι πόλεμος αυτό που κάνει το Ισραήλ, είναι γενοκτονία ενός λαού  φυλακισμένου  σε μια λωρίδα γης. Και από την άλλη, οι Ουκρανοί δεν είναι  θύματα μόνο της ρωσικής επιθετικότητας, αλλά ακόμα περισσότερο του ΝΑΤΟ, με τις ΗΠΑ και την Ε.Ε, και των  προσπάθειών τους να επιβάλουν τα ιμπεριαλιστικά σχέδιά τους.    

       Παραιτημένοι και άπραγοι, η μεγαλύτερη πλειοψηφία, παρατηρούμε σαν θεατές δράσεις και ενέργειες  της κυρίαρχης εξουσίας που στρέφονται εναντίον μας. Ενστερνιστήκαμε όλη την προπαγάνδα, εκ Βρυξελλών ορμώμενη και εξ Αθηνών διαχεόμενη, όταν το 2010 θα έπρεπε να σωθούν οι τράπεζες για να συνεχίσει απρόσκοπτα  η κερδοφορία του ευρωπαϊκού καπιταλισμού και αυτομαστιγωνόμασταν και ψάχναμε σωτήρες για να υποστούμε το μικρότερο κακό. Βέβαιοι ότι δεν δουλεύαμε όσο έπρεπε, ότι ζούσαμε πάνω από τις δυνατότητές μας, χωρίς να αναρωτιόμαστε ποιος όριζε τα κριτήρια και τους κανόνες που μας ενοχοποιούσαν σχεδόν το σύνολο των εργαζομένων απλώς και μόνο που διεκδικούσαμε βελτίωση των συνθηκών ζωής. Και όλο προσδοκούσαμε άνωθεν την ώρα της εξόδου από το καταστροφικό τούνελ που κατάπινε τις ζωές μας, με όλες τις ενοχές που μας φόρτωσαν και μας διέλυαν. Και έκτοτε συνηθίσαμε να μας αντιμετωπίζουν σαν εχθρικά κοπάδια που πρέπει να συντριβούν και να δαμαστούν.

        Η αστυνομική βία και καταστολή επιστρατεύεται κάθε φορά που υψώνεται μια φωνή διαμαρτυρίας, που πάει να οργανωθεί ένα κίνημα αντίστασης. Σε όλα τα προβλήματα η απάντηση της πολιτικής εξουσίας είναι  η αύξηση της αστυνομοκρατίας, ιδιαίτερα σ’ αυτά που το ίδιο το πολιτικό κατεστημένο μετά επιτάσεως προβάλλει και για τα οποία κινδυνολογεί, όπως συνέβη με τη σχολική βία, που μήνες τώρα είχε γίνει πρώτο θέμα είδησης. Η θεραπεία που προκρίθηκε περιλαμβάνει μόνο τιμωρητικά μέτρα και περισσότερη εμπλοκή της αστυνομίας, σε σημείο που η καχυποψία για τις κυβερνητικές προθέσεις όταν επιμένει στην μονομερή προβολή ενός προβλήματος να μοιάζει πια αυτονόητη.

        Τη βιαιότητα της αστυνομικής καταστολής, που έκανε επίδειξη δύναμης και βαναυσότητας σε φοιτητές, αντιμετώπισαν και  οι κινητοποιήσεις της εκπαιδευτικής κοινότητας ενάντια  στη λειτουργία ιδιωτικών πανεπιστημίων, πέρα από τον συκοφαντικό λόγο σχεδόν της πλειοψηφίας των Μέσων Ενημέρωσης με την εξειδικευμένη συμπαράσταση μερίδας ακαδημαϊκών. Είναι η ίδια αστυνομία που εκ των πραγμάτων όχι μόνο παρουσιάζεται απρόθυμη να προστατέψει τους αδύναμους, όπως έγινε με τη γυναικοκτονία έξω από το αστυνομικό τμήμα, αλλά είναι και παντελώς απούσα όταν οι σφαίρες σφυρίζουν σε καφετέριες και πρατήρια βενζίνης, ανάμεσα σε αντίπαλες μαφίες, αποδεικνύοντας ποιες είναι οι προτεραιότητές της.   Και πάντα βρίσκεται ο κυρίαρχος λόγος να δικαιολογεί αυτές τις επιλογές, δια στόματος προπαγανδιστών του που ονομάζονται δημοσιογράφοι, όπως του Α. Πορτοσάλτε. Γι΄ αυτόν η δημοκρατία κινδυνεύει από τρικάκια και σπρέυ σε τοίχους, αλλά οι δολοφονίες από εκτελεστές μαφιόζικων οργανώσεων δεν είναι επικίνδυνες, γιατί «αυτοί ξέρουν από σημάδι και καθαρίζουν κατευθείαν».

        Και ο τομέας της ενημέρωσης ανακυκλώνοντας την προπαγάνδα της κυρίαρχης εξουσίας που βασίζεται σε μισές αλήθειες, στρεβλώσεις και παραλείψεις μας δίνει τέτοια εικόνα του κόσμου που εξυπηρετεί τα συμφέροντά της, για να κατασκευάσει τη συγκατάθεσή  μας στην εκμεταλλευτική της πολιτική. Κάθε της ενέργειά  η πολιτική εξουσία ισχυρίζεται ότι εκπορεύεται από τις αγαθές προθέσεις της και στοχεύει στην εξομάλυνση των προβλημάτων της κοινωνίας.  Έτσι και στο ζήτημα της υγείας ακόμα και οι κάθε είδους περικοπές προβάλλονται ως μοναδικές λύσεις στα υπαρκτά προβλήματα, που θα πρέπει να ικανοποιούν την πλειοψηφία κι ας στρέφονται εναντίον της.    

          Με σχεδόν διθυραμβικό  λοιπόν τόνο, ως μέτρο που βελτιώνει το σύστημα υγείας,  εξαγγέλθηκαν τα απογευματινά επί πληρωμή χειρουργεία  στα δημόσια νοσοκομεία από τον Υπουργό Υγείας Α. Γεωργιάδη. Η  ακατάσχετη φλυαρία του με ανακρίβειες και ψεύδη, πάντα με τη συνεπικουρία του κυρίαρχου συστήματος ενημέρωσης και διακυβέρνησης, προσπαθεί να συγκαλύψει την κλιμακούμενη κατάργηση του δημόσιου συστήματος Υγείας. Σε όλη την Ευρώπη και στην Ελλάδα της μιζέριας και της αυταπάτης προωθείται η σύμπραξη δημόσιου και ιδιωτικού τομέα. Για τη βαθμιαία  ενίσχυση, με την ανάκτηση του ελέγχου των δημόσιων περιουσιακών στοιχείων των εργαζομένων, της μεγάλης χείρας του κεφαλαίου στη χάραξη πολιτικής για την υγεία, αδιαφορώντας για τις ολέθριες επιπτώσεις στον πληθυσμό. Έχει συνοψιστεί αυτή η πολιτική στη ρήση «όποιος αρνείται να προσαρμοστεί, δυστυχώς πεθαίνει» από έναν, τον  Στ. Πέτσα,  από τους μικροαστούς πολιτικούς που σαν μαντρόσκυλα της καπιταλιστικής τάξης πλειοδοτούν σε υποταγή σ’ αυτήν  για να μαζέψουν περισσότερα φιλοδωρήματα.   

         Κι αν  βαραίνει πάνω μας  ο ακατάπαυστος αυτός θρήνος  και το συναίσθημα της αδυναμίας μας που η κυρίαρχη εξουσία καλλιεργεί, είναι καιρός πια να πάψουμε να είμαστε απλοί θεατές. Είναι καιρός ν’ ακουστούν οι φωνές αυτών που διεκδικούν και αγωνίζονται,  πριν να πνιγούμε από την ανομολόγητη ντροπή, επειδή έχουμε απομακρυνθεί  από κάθε δράση. Πρέπει να πάρουμε θέση και να αποδεχτούμε ότι είμαστε μέσα στις  μάζες των καταπιεσμένων που με διάφορες μορφές βρίσκονται παντού όπου οι ιμπεριαλιστικές και  καπιταλιστικές δυνάμεις κυριαρχούν. Δεν συνειδητοποιούμε τη δύναμή μας. Ακόμα και δίχως μάχη, με σταυρωμένα χέρια αν πούμε όχι καμιά ανάλγητη πολιτική δεν μπορεί να εφαρμοστεί.

ΑΣΠΟΝΔΥΛΗ ΕΥΛΥΓΙΣΙΑ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ

 

Η κυβέρνηση Κ. Μητσοτάκη με τους παρατρεχάμενους δημοσιογράφους της όλα τα χρόνια που ασκεί την πολιτική εξουσία έχει αναλώσει χρόνο και ενέργεια κυρίως για να πείσει για το οικονομικό θαύμα που συντελείται στη χώρα, με αισιόδοξες εκτιμήσεις και υποσχέσεις οικονομικών ελαφρύνσεων, που είναι αόρατο για την πλειοψηφία των κατοίκων της. Στη χώρα μας, σύμφωνα με την κυβέρνηση και την πλειοψηφία των μέσων ενημέρωσης, όλα βαίνουν καλώς και σχεδόν σε όλους τους τομείς συντελείται και από ένα θαύμα. Κι όταν η πραγματικότητα δεν συμφωνεί μ’ αυτό, όλο το επικοινωνιακό επιτελείο της κυρίαρχης εξουσίας  προσπαθεί να διαψεύσει την ύπαρξη αυτής της πραγματικότητας.

         Αυτό ακριβώς έκανε ο Κ. Μητσοτάκης στην ομιλία του στη Βουλή κατά τη συζήτηση για την πρόταση δυσπιστίας για το έγκλημα των Τεμπών. Ένας πρωθυπουργός αρκούντως είρων και αλαζών,  συναγωνιζόμενος  σε θρασύτητα τον πρώην υπουργό του Κ. Καραμανλή, για να επιδείξει τη δύναμή του στα θεατρικά δρώμενα μιας βουλής που κολακεύει το λαό ότι λειτουργεί εξ ονόματός του, περιέγραφε για μια ακόμα φορά μια κατασκευασμένη πραγματικότητα. Και με κούφια λόγια, άτιμα ψέματα προσπαθεί να παγιδέψει τους ακροατές του, σαν να είναι θηράματα, να χαθεί κάθε επαφή με την πραγματικότητα κάτω από το βουνό των λέξεων που την έχει σκεπάσει.  Από κοντά  οι βουλευτές του κατά τακτά διαστήματα χειροκροτούν ενθουσιωδώς, για να τον ενισχύσουν.  Η δυσωδία της ρητορικής έχει πλημμυρίσει τη βουλή. Απολογίες και κατηγόριες καμωμένες από κακοσυναρμολογημένα επιχειρήματα, από κομμάτια αλήθειας και ψέματος, που όμως δεν είναι αρκετά για να καλύψουν μια πραγματικότητα συμφέροντος και απάτης.

          Η αντιπολίτευση του ΠΑΣΟΚ, μαζί με το ΣΥΡΙΖΑ,  συμβαδίζοντας με την κυβέρνηση του Κ. Μητσοτάκη στη βασική της πολιτική, σε μια προσπάθεια να δείξουν ότι μπορούν να λειτουργούν σαν αντιπολίτευση, και σε ανταγωνισμό μεταξύ τους για τη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης, προχώρησαν στην πρόταση μομφής κατά της κυβέρνησης. Έπρεπε στοιχειωδώς να δείξουν ότι αφουγκράζονται  την κοινωνία που απαιτεί την  αποκάλυψη της αλήθειας για τις αιτίες του δυστυχήματος,  όπως διατρανώθηκε στις λαϊκές κινητοποιήσεις, με αποκορύφωμα στην απεργία  την ημέρα της επετείου του εγκλήματος. Σαν όλους τους ιδεολόγους της αστικής τάξης, μικρούς και μεγάλους, εμπορεύονται κι αυτοί στη Βουλή τις ιδέες της ελευθερίας,  της δικαιοσύνης, της ισότητας.

          Κι αν  η κυβέρνηση με επιμονή υποστηρίζει το ανθρώπινο λάθος ως αιτία του δυστυχήματος και η αστική αντιπολίτευση της  όμως επιμένει αντίστοιχα στον ανθρώπινο παράγοντα  που από τη θέση  του πρωθυπουργού ή υπουργού  το προκάλεσαν με την ολιγωρία τους.  Στα αστικά κόμματα υπάρχει η ίδια λογική που οδηγεί στην αναζήτηση του κατάλληλου ανθρώπου, ο οποίος με την εντιμότητά ή την ατιμία του θ’ αλλάξει την πολιτική πραγματικότητα, θετικά ή αρνητικά αντίστοιχα. Ένας βολικός ιδεαλισμός προβάλλει την ηθική για να αποκρύψει  την πολιτική που υπαγορεύεται από  ταξικούς ανταγωνισμούς, ταξικά συμφέροντα και καπιταλιστικά κέρδη. Γι’ αυτό  τα πυρά των αστικών κομμάτων από το ΣΥΡΙΖΑ μέχρι την Πλεύση της Ελευθερίας και τους Σπαρτιάτες όλα στρέφονται εναντίον του Κ. Μητσοτάκη και σταματούν σ’ αυτόν, για να μπορεί να συνεχίζεται  η ίδια πολιτική με την αλλαγή προσώπων σε κάθε εκλογική αναμέτρηση. Και μένουν οι κραυγές, οι  ειρωνείες και  οι μεγαλοστομίες να προσπαθούν να κρύψουν ότι κάτω από τις ψευτιές και τις βρωμιές ενός πολιτεύματος που παρακμάζει δεν έχει μείνει μια γωνίτσα με αισθήματα και ιδέες που η αλήθεια τους να μην έχει κηλιδωθεί από τους πολιτικούς με την ασπόνδυλη ευλυγισία.  Κι αν δεν υπήρχε το Κομμουνιστικό Κόμμα, η οργανωτική έκφραση της εργατικής τάξης, που αντιτίθεται στην αστική κοινωνία της υποκρισίας και εκμετάλλευσης, ενσαρκώνοντας το πνεύμα της συντροφικότητας και της αληθινής αλληλεγγύης με όραμα μια κοινωνία απελευθέρωσης, μόνο ο συμβιβασμός και ο καιροσκοπισμός θα επικρατούσαν στην κοινωνικοπολιτική ζωή.

          Γι’ αυτό  οι αστοί πολιτικοί, για να είναι αποτελεσματική η χειραγώγηση, κυρίως νοιάζονται να παραπλανούν,   να κάνουν τον κόσμο να πιστέψει πως είναι χωρίς εξαρτήσεις από οικονομικά ή  ιδιοτελή συμφέροντα και ότι παλεύουν για τα δίκια του. Ανερυθρίαστα, όπως ο πρωθυπουργός στη Βουλή, κολακεύουν  τον κυρίαρχο λαό ότι ο ίδιος κυβερνά, διαβεβαιώνοντας ότι «δεν είναι όλοι και όλα εξαγοράσιμα»,  όπως ακριβώς δήλωσε και ο Κ. Μητσοτάκης. Ο ίδιος που πριν μερικές μέρες, για να δικαιολογήσει επεμβάσεις της αστυνομίας στο χώρο των πανεπιστημίων συκοφαντώντας τις καταλήψεις,  υιοθέτησε άκριτα,  παρόλο που το διέψευδαν πρύτανης και καθηγητές,  ένα δημοσίευμα για διορροή ραδιενεργού υλικού στο ΑΠΘ, του ίδιου δημοσιογραφικού συγκροτήματος, που τώρα κατηγορεί την κυβέρνηση για συγκάλυψη της αλήθειας των Τεμπών.  

         Όλοι αυτοί οι πολιτικοί αγωνίζονται αξιοθρήνητα να κρύψουν κάτω από την έπαρση μιας δήθεν ελεύθερης επιλογής την προσαρμογή τους στις πιο αντιδραστικές ιδέες, που από υπολογισμό ή και λιποψυχία έχουν υποταχτεί. Από τον πρόθυμο επιστάτη των συμφερόντων των καπιταλιστών Α. Γεωργιάδη μέχρι  την Ε. Αχτσιόγλου με την αριστερή ρητορική. Αυτήν την υποταγή βαφτίζουν προσαρμογή στην πραγματικότητα και καμαρώνουν για τον ρεαλισμό τους, χρησιμοποιώντας το ως πρόσχημα για να εφαρμόσουν την πιο αντιδραστική πολιτική προς χάριν των συμφερόντων της προνομιούχας τάξης. Στα πλαίσια ενός τέτοιου ρεαλισμού και η ισχνή αύξηση του κατώτατου μισθού παρουσιάζεται από την υπουργό Δ. Μιχαηλίδου ως γενναία αύξηση, προσαρμοσμένη με ρεαλισμό στις προσδοκίες των νοικοκυριών και των εργοδοτών, χωρίς να επηρεάζει αρνητικά τον ανταγωνισμό.

         Η Βουλή, ο διαφημιζόμενος ναός της αστικής δημοκρατίας,  έχει γίνει εργαστήριο  που λουστράρει με δημοκρατική νομιμότητα τα νομοσχέδια που καταρτίζονται σύμφωνα με τις επιταγές των οικονομικών κέντρων της κυρίαρχης τάξης.  Γιατί στην πραγματικότητα κάθε νόμος αντιστοιχεί στα συμφέροντα της άρχουσας τάξης, γι’ αυτό και ό,τι  ονομάζουμε δίκαιο καθορίζεται από το οικονομικό σύστημα της κοινωνίας, από την κοινωνικοπολιτική της δομή. Το κράτος δικαίου και οι νόμοι είναι κατάκτηση των αστικών επαναστάσεων εναντίον της φεουδαρχίας,  όσο όμως η κοινωνία συνεχίζει να βασίζεται στην ταξική εκμετάλλευση και καταπίεση και ο νόμος γίνεται το ιδεολογικό προπέτασμα που κρύβει το ρόλο της κρατικής εξουσίας ως το πιο ισχυρό όπλο της κυρίαρχης τάξης στην ταξική πάλη.