ΘΥΜΑΤΟΠΟΙΗΣΗ ΕΞΟΥΣΙΑΣ

 

Και καθώς η κυρίαρχη εξουσία επαίρεται ότι η αστική μας δημοκρατία έχει νικήσει τους εχθρούς της και βασιλεύει ανίκητη, θεωρείται ότι δεν τίθεται θέμα σχέσεων βίας και εξουσίας και ότι η βία έχει εξοβελιστεί από τη σφαίρα της πολιτικής ζωής που βουλιάζει στη συναίνεση, για να χάνονται οι διακριτές ταξικές διαφοροποιήσεις. Αυτό όμως δεν εμποδίζει την πολιτική μας ηγεσία, η οποία  έχοντας τη δύναμη κάθε φορά που κατασκευάζει τη συναίνεση  για αντιλαϊκές πολιτικές να προσποιείται η ίδια το θύμα πολιτικής βίας, βαφτίζοντας διαμαρτυρίες ακόμα και με φυλλάδια βίαιες ή τρομοκρατικές.

           Και μπορεί να  δίνεται η εντύπωση  από  το πρόσφατο  περιστατικό του γρονθοκοπήματος μέσα στη Βουλή ανάμεσα σε δυο βουλευτές ακροδεξιών κομμάτων  με συμπεριφορά μαχαλόμαγκων ότι αυτή η βεβαιότητα για  εξοβελισμό της βίας  είναι διάτρητη,  στην πραγματικότητα όμως έχει να κάνει μόνο με τον εκφυλισμό της αστικής πολιτικής.  Που δίνει μια ανέλπιστη ευκαιρία στον πρόεδρο της Βουλής Κ. Τασούλα να ευθυγραμμιστεί, για να μη γίνει η πολιτική ζωή θύμα της βίας,  με την κυβερνητική πολιτική αυστηροποίησης των ποινών ως θεραπεία για περιορισμό  παραβατικών συμπεριφορών. Προανήγγειλε λοιπόν νέο κανονισμό της Βουλής που θα προβλέπει αυστηρότερη αντιμετώπιση παρεκτροπών, όχι μόνο περιστατικών βίας αλλά και τοξικότητας, αφήνοντας μεγάλα περιθώρια αυθαιρεσίας στον ορισμό της έννοιας.

           Από την κυρίαρχη εξουσία όμως και τους παρατρεχάμενους της  ανακαλύπτεται εκείνη η βία που είναι  εγκαταστημένη στην κοινωνική ζωή, διάσπαρτη και πολυμορφική,  και συνδέεται με αισθήματα ανασφάλειας ή παραβατικότητας. Λόγος λοιπόν γίνεται για ενδοοικογενειακή βία, για βία νεανική, για βία στο σχολείο κλπ. χωρίς να αναζητούνται οι τρόποι άρθρωσης μεταξύ πολιτικής και κοινωνικής ζωής.

           Τους τελευταίους μήνες η βία στα σχολεία κατείχε περίοπτη θέση στις ειδήσεις των μέσων ενημέρωσης. Μάλιστα οι αναφορές από τα μέσα ενημέρωσης σε περιστατικά βίας μέσα και γύρω από τα σχολεία τους τελευταίους μήνες πολλαπλασιάζονταν σε τέτοιο βαθμό που αύξανε την καχυποψία για τις σκοπιμότητες που εξυπηρετούσε αυτή η δυσανάλογη προβολή. Έμοιαζε τα μέσα ενημέρωσης σαν να επέμεναν να εκτείνουν  τη μηδενική ανοχή  και σε πράξεις αυθάδειας, αντικοινωνικής συμπεριφοράς και διάφορες διαταράξεις που χωρίς να είναι εγκληματικές αφορούσαν συμπεριφορές ή αντιλήψεις.

           Η προ δεκαπενθημέρου ανακοίνωση από τον υπουργό Παιδείας Κ. Πιερρακάκη των μέτρων για την πάταξη της σχολικής βίας δεν φαίνεται να διαλύουν αυτές τις καχυποψίες, με τον εστιασμό που γίνεται και πάλι στην αυστηροποίηση των ποινών στους μαθητές. Η επικέντρωση της δημόσιας ανησυχίας, όπως την εκφράζανε τα μέσα ενημέρωσης,  στα προβλήματα ασφάλειας των σχολείων αποδείχτηκε λοιπόν μια ευκαιρία για να επιβεβαιωθεί η σημασία της σύνδεσης πρόληψης και παρέμβασης  στη σχολική βία με τις ποινές και την καταστολή. Και μοιάζει να επικρατεί ξανά η άποψη ότι τα άτομα των οποίων η συμπεριφορά θεωρείται προβληματική περισσότερο πρέπει να ελέγχονται και να τιμωρούνται παρά να υποστηρίζονται.

          Το πρόβλημα του σχολικού εκφοβισμού αναδύεται ως μια νέα κατηγορία που επιτρέπει την καλύτερη παρακολούθηση και τον έλεγχο της νεανικής απειθαρχίας, την χειραγώγηση των νέων που γλιστρούν από τις χαραμάδες της σχολικής πειθαρχίας. Από τις συμμορίες των νέων μέχρι τα περιστατικά εκφοβισμού διευρύνεται η σφαίρα του απαράδεκτου όταν πρόκειται για την νεανική απειθαρχία, που περιλαμβάνει την κλασική αστυνόμευση, αλλά επεκτείνεται και σε μια προσπάθεια αναχαίτισης της ίδιας της πιθανότητας της απειθαρχίας.

          Έχοντας οικειοποιηθεί την κατηγορία του εκφοβισμού η εκπαιδευτική κοινότητα και η κοινωνία ευρύτερα, αυτός έχει διευρυνθεί  ορίζοντας νέα ψυχολογική και λεκτική βία, πιο αόρατη και ύπουλη, αλλά όχι λιγότερο επιβλαβή. Κι έτσι η πανταχού παρουσία  των παραγόντων κινδύνου  είναι αρκετή για να παρακινήσει και να νομιμοποιήσει τις πειθαρχικές μεθόδους και καταστολή, ενώ η πρόληψη και η καταπολέμηση της βίας αφορά πλέον όλους τους ανθρώπους, είναι κοινή ευθύνη. Ασφάλεια δεν σημαίνει πλέον μόνο να είσαι ασφαλής από μικροεγκλήματα και ξυλοδαρμούς, αλλά και από εξευτελισμούς, αποκλεισμούς, προσβολές και δυσφήμιση. Το σύνθημα μηδενική ανοχή δεν το κραδαίνει πλέον μόνο η αστυνομία  και φορείς δημόσιας ασφάλειας του, αλλά και παιδαγωγοί ή ψυχολόγοι. Το νέο πρόβλημα της βίας υπερβαίνει τις νομικές κατηγορίες. Έλεγχος και αστυνόμευση νομιμοποιούνται ως αναγκαίοι για την πρόληψη βίαιων περιστατικών.

        Καθώς λοιπόν  η βία έχει εξατομικευτεί, αποσπαστεί και αυτονομηθεί από το κοινωνικό σύνολο, οι μαθητές παλεύουν με προβλήματα συμπεριφοράς, παρορμητικότητας ή σχέσης με την τεχνολογία και η επιθετικότητα και η αμφισβήτηση βρίσκουν την προϋπόθεση της δυνατότητας εκδήλωσής τους στη μη συμμορφούμενη προσωπικότητα των παιδιών, ανεξάρτητα από τις σχέσεις εξουσίας ή κυριαρχίας από τις οποίες μπορεί να προκύψουν συγκρούσεις. Και έτσι εντείνεται η ανησυχία για την επικίνδυνη φύση των νέων και ο φόβος της κοινωνικής αποδιοργάνωσης.  

         Όσο όμως κι αν η λειτουργία των εκπαιδευτικών ιδρυμάτων αντιμετωπίζεται  σαν να είναι αποκομμένη από τα κοινωνικά δρώμενα, ανεξάρτητη από  πολιτικές επιλογές, χωρίς εξάρτηση από  ιεραρχικές σχέσεις,  δεν μπορεί όμως να παραβλέψει κανείς τη σύνδεσή της σχολικής βίας με την πολιτική, όχι μόνο στους στόχους της παρέμβασης και στην έκταση της ανάδειξης του φαινομένου, αλλά και τις αιτίες πυροδότησής της.   Εξάλλου για  να μπορεί η ανοικτή χρήση βίας, όχι βέβαια από τη μεριά του κράτους αλλά από τη μεριά του λαϊκού παράγοντα, να απονομιμοποιηθεί και να  ομαλοποιηθεί η συναίνεση και ενσωμάτωση θα πρέπει οι νέες γενιές να εκπαιδεύονται στην απόρριψή της άσκησής της, αλλά  και στην αποδοχή της από την κρατική εξουσία.

          Ο εκπαιδευτικός χώρος εμφανίζεται με έμμεσο τρόπο, και στα καθ’ ημάς και σε όλη την καπιταλιστική Δύση,  σαν ένα θεμελιακό στοιχείο της  αναπαραγωγής του συστήματος και των κατασταλτικών  μορφών του. Γι’ αυτό  και οι επιχειρήσεις καταστολής των διαμαρτυριών κατά της σφαγής στη Γάζα σε πανεπιστήμια των ΗΠΑ, αντίθετες με τη διακηρυγμένη πολιτική της χώρας,  αντιμετωπίζονται από αστυνομία και πρυτάνεις με βιαιότητα. Και όσο οι συγκρούσεις  αναπτύσσονται, χάνεται το φωτοστέφανο της ανεξαρτησίας και της ουδετερότητας  και η εκπαίδευση εμφανίζεται  σαν ένα ακόμα από τα όργανά του συστήματος.

         Στις ΗΠΑ κλιμακώνονται οι κινητοποιήσεις στα πανεπιστήμια κατά της σφαγής στη Γάζα και εναντίον της συνεργασίας των πανεπιστημίων με το Ισραηλινό κράτος. Ομοσπονδιακή κυβέρνηση και πρυτανικές αρχές αλληλοσυμπληρώνουν τις ενέργειές τους για να καταστείλουν και να συκοφαντήσουν τις κινητοποιήσεις κατηγορώντας τες για αντισημιτισμό και αποδίδοντάς τες χαρακτηριστικά βιαιότητας. Οι επιχειρήσεις καταστολής δεν είναι μεμονωμένα περιστατικά. Αποκαλύπτουν τη δυσοίωνη πραγματικότητα, της διάβρωσης της αστικής δημοκρατίας  και των διαφημιζόμενων ελευθεριών της για χάρη του Ισραήλ, δηλ. για χάρη των διακυβευόμενων ιμπεριαλιστικών συμφερόντων. Κι όμως δεκαετίες ολόκληρες οι δυτικές χώρες  δικαιολογούσαν επεμβάσεις και εισβολές  σε χώρες σε όλο τον κόσμο λόγω της έλλειψης ελευθερίας τους. ΗΠΑ και Ε.Ε χωρίς αίσθηση ειρωνείας και αυτογνωσίας, ενώ συνεχίζουν να κηρύττουν τα ανθρώπινα δικαιώματα στον υπόλοιπο κόσμο, καταλύουν στην πράξη τις δικές τους δημοκρατίες ή μάλλον αποκαλύπτουν πόσο σαθρό είναι το οικοδόμημα της αστικής δημοκρατίας όταν διακυβεύονται συμφέροντα της αστικής τάξης.  

ΕΝΙΑΙΑ ΔΥΤΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ

Και όλος ο δυτικός καπιταλισμός,  μαζί και η δική μας κυβέρνηση με όλη την αστική αντιπολίτευση, που ομνύουν στο όνομα των ΗΠΑ, έσπευσε να καταδικάσει τις επιθέσεις του Ιράν προς το Ισραήλ, που ήταν αντίποινα για τον βομβαρδισμό από το Ισραήλ της Ιρανικής πρεσβείας στη Δαμασκό τον οποίο τους …διέφυγε να καταδικάσουν. Απ’ όλες όμως τις αστικές δημοκρατίες της Δύσης, και τη δική μας, καμιά καταδίκη της γενοκτονίας που συντελείται έξι μήνες τώρα στη Λωρίδα της Γάζας δεν έγινε και όλες επέμεναν στις γενικόλογες ευχές για  περιορισμό των θυμάτων ανάμεσα  στους άμαχους και σε εκκλήσεις για ανθρωπιστική βοήθεια. Για να γίνει μάλιστα  πειστική η Δύση για το δίκιο του Ισραήλ,  με όλη της την προπαγάνδα βρήκε πάλι την ευκαιρία να αντιπαραβάλλει την ελευθερία της με το καταπιεστικό, θεοκρατικό καθεστώς της Τεχεράνης, που είναι για  τη Δύση και τους συμμάχους της επαρκής δικαιολογία  για κάθε παραβίαση Διεθνούς Δικαίου, για κάθε καταπάτηση διπλωματικών κανόνων.

          Αδυνατούμε, μια μεγάλη πλειοψηφία,  να δούμε πόσο βαθιά κακές και καταστροφικές είναι οι δομές εξουσίες που μας κυβερνούν. Έχουμε αναλώσει ολόκληρη τη ζωή μας από την παιδική μας ηλικία, ζυμωμένοι  με την προπαγάνδα της ιμπεριαλιστικής Δύσης, η οποία εξομαλύνει και κατασκευάζει τη συγκατάθεσή μας για τη δολοφονική, εκμεταλλευτική εξουσία κάτω από την οποία ζούμε. Όλη η Δύση μια ενιαία πολιτική ακολουθεί και μόνο σε ζητήματα που δεν ενοχλούν τα κυρίαρχα συμφέροντά της παρουσιάζονται διαφωνίες, όπως για τα έμφυλα δικαιώματα, όχι όμως για τα εργασιακά δικαιώματα. Αλλά και αυτά τα ζητήματα  μάλλον χρησιμοποιούνται μόνο για να κρατήσουν το ενδιαφέρον και την προσοχή όλων προσηλωμένα στη δυναμική της κυρίαρχης πολιτικής, μέσα στο εύρος της οποίας επιτρέπονται οι διαφωνίες. Κι έτσι κατασκευάζονται φανταστικά πεδία μάχης για να πολεμήσουν τα αστικά κόμματα, προσποιούμενα ότι υπάρχουν σημαντικές διαφορές μεταξύ τους. Μόνο που σε περιόδους γεωπολιτικής και οικονομικής όξυνσης, όπως στα καθ’ ημάς στην περίοδο της οικονομικής κρίσης ή  τώρα των πολεμικών συγκρούσεων, τα  αστικά κόμματα αποκαλύπτουν  την ταυτότητα των απόψεων και επιλογών τους.  

           Η Νέα Δημοκρατία, όπως και ο ΣΥΡΙΖΑ με το ΠΑΣΟΚ, μαζί με τα πιο ακροδεξιά κόμματα του κοινοβουλίου, υποστηρίζουν τον πόλεμο, τον ιμπεριαλισμό και καπιταλισμό και ευθυγραμμίζονται με την κυρίαρχη πολιτική της υποστήριξης του Ισραήλ, που μια ακραία της συνέπεια με περισσή αφέλεια μας υπενθύμισε ο πρώην πρόεδρος της Ν. Δ Β. Μεϊμαράκης, «να αφήσουμε τον καναπέ και να μπούμε στην πρώτη γραμμή της μάχης», απαιτώντας να γίνουμε τροφή για τα κανόνια του πολέμου τους. Ενδεικτικό παράδειγμα  αυτής της ενιαίας ευθυγράμμισης είναι και οι πανομοιότυπες ανακοινώσεις που δημοσιοποιήθηκαν από τα κόμματα για την επίθεση του Ιράν στο Ισραήλ. Είναι μάλιστα χαρακτηριστικό δείγμα της ταύτισης κυβέρνησης και αξιωματικής αντιπολίτευσης, που διαλαλεί το αριστερό της πρόσημο, οι  ελαφρά διαφοροποιημένες  ανακοινώσεις του ΣΥΡΙΖΑ που προσπαθεί, χωρίς να παρεκκλίνει από την οριοθετημένη από τις ΗΠΑ  και Ε.Ε γραμμή υποστήριξης του Ισραήλ, να αποκρύψει ανεπιτυχώς τον πειθαρχημένο του βηματισμό με την πιο αντιδραστική πολιτική.

         Η χώρα εμπλέκεται άμεσα και ενεργά, με προμήθεια υλικού, παραχώρηση λιμανιών, συμμετοχή σε επιχειρήσεις,  και στους δυο πολέμους,  με το  προσωπικό της κυβέρνησης να μοιάζει περισσότερο αδιάφορο παρά ανίκανο να κατανοήσει την πολιτική πραγματικότητα με τους κινδύνους που συνεπάγονται για το λαό της χώρας. Η προθυμία της πολιτικής ηγεσίας να πλειοδοτεί σε εκδουλεύσεις των κυρίαρχων κέντρων των ΗΠΑ ή της ΕΕ σε συνδυασμό με μειωμένη  οξυδέρκεια την οδηγεί σε  ενέργειες όχι μόνο κατώτερες των περιστάσεων, όπως έχουν δείξει και άλλες της επιλογές της είτε στη Λιβύη με τις επαφές της με τον Χαφτάρ είτε στη Βενεζουέλα, με την αναγνώριση του Χουάν Γκουαϊδό ως μεταβατικού προέδρου της, αλλά και επικίνδυνες.  

         Χρόνο με το χρόνο, κρίση με την κρίση, πόλεμο με τον πόλεμο, καταρρίπτονται οι αυταπάτες για τον ΟΗΕ ως φύλακα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων με δικαίωμα και καθήκον την υπεράσπισή τους, πολύ περισσότερο  για  το ΝΑΤΟ ως μηχανισμό εξισορρόπησης δυνάμεων για έλεγχο και περιορισμό των συγκρούσεων. Τα εναπομείναντα ιδεολογικά απομεινάρια εκλογίκευσης της λειτουργίας τους είναι πια τόσο φορτωμένα με κακή πίστη και έχουν απαξιωθεί τόσο ολοκληρωτικά από τον κυνισμό της εφαρμογής της κυρίαρχης πολιτικής, που οι λαοί της αναπτυγμένης Δύσης θα έπρεπε να είχαν συνειδητοποιήσει ότι όλο το κοινωνικοπολιτικό σύστημα βασίζεται στο ψέμα και καθοδηγείται από την απληστία. Συνεχίζοντας λοιπόν να παρασύρονται στη σκέψη ότι ο ιμπεριαλισμός όπως και η εκμετάλλευση της εργατικής δύναμης είναι πιθανές μόνο πολιτικές της αστικής τάξης, πιστεύουν ότι μπορούν να βελτιωθούν με ρεφορμιστικά μέσα εντός ενός καπιταλισμού που διορθώνεται με τις αλλαγές προσώπων στην εξουσία.  Κι έτσι εφησυχάζοντας παίζουν το παιχνίδι της αστικής τάξης, επιμένοντας σε κοινοβουλευτικές διεκδικήσεις μακριά από εργατικούς και λαϊκούς αγώνες.  

         Με δυο πολέμους στη γειτονιά μας, οι εκμεταλλευόμενες τάξεις χειραγωγημένες από την κυρίαρχη τάξη κι εγκλωβισμένες στα δικά της διλήμματα επιδιώκεται να γίνουν πιόνια για τα δικά της σχέδια. Μόνο που η άρχουσα τάξη είναι απειροελάχιστη μικρή απέναντι στους λαούς και γι’ αυτό, επιβάλλοντας τη θέλησή της στις μάζες, δύσκολα μπορεί να δηλώσει ανοιχτά τους στόχους της. Αντίθετα, πρέπει να αντιστρέφει αδιάκοπα την πραγματικότητα, να προβάλλει τα δικά της συμφέροντα ως δικά μας, να παρουσιάζει τα δικά μας ως εχθρικά. Η οργάνωση λοιπόν όλων των εργαζομένων και οι αγώνες τους είναι ο μοναδικός δρόμος για να μη προσδεθούν στα συμφέροντα της κυρίαρχης τάξης.

        Και είναι το κόμμα της εργατικής τάξης που μπορεί να οργανώσει και να οδηγήσει πρωτοπόρο την ταξική πάλη, δείχνοντας στους εργάτες πώς να συνειδητοποιήσουν τις ανάγκες τους πολεμώντας τους ανθρώπους που τους εμποδίζουν.  Επί του πρακτέου, αυτό έχει επαληθευτεί ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια, όταν εξαντλήθηκαν τα ψέματα της σοσιαλδημοκρατίας και αποκαλύφτηκε όλη η αναλγησία της κυρίαρχης πολιτικής. Όλες οι κινητοποιήσεις και αντιστάσεις απέναντι στην κυρίαρχη πολιτική από το Κομμουνιστικό Κόμμα οργανώνονται και  υποστηρίζονται.

          Και στην αυριανή απεργία οι κομμουνιστές είναι πρωτοπόροι που οδηγούν τους εργαζόμενους σε δράση ενάντια στους ιμπεριαλιστές καπιταλιστές.

 

ΟΧΙ ΠΙΑ ΘΕΑΤΕΣ

 

Και δεν σταματούν οι κραυγές των ανθρώπων που υποφέρουν, ένα  βουητό  σαν της θάλασσας γεμίζει τον κόσμο. Πρέπει να είναι κανείς κουφός, όπως  θέλει να είναι μια εγωιστική αστική τάξη που κλείνεται μέσα στα υπολείμματα της άνεσής της που απειλούνται, για να μην ακούει  αυτό το κύμα του πόνου  και της οργής που φουσκώνει. Από την Ουκρανία μέχρι την πολύπαθη Παλαιστίνη.

        Το Ισραήλ με τη γενναιόδωρη χορηγία των ΗΠΑ και την ευγενή συμπαράσταση της ΕΕ, εδώ και έξι μήνες  στη Λωρίδα της Γάζας βομβαρδίζει νοσοκομεία, σχολεία, πολυκατοικίες και ασθενοφόρα, διαπραγματεύεται  την πρόσβαση σε βοήθεια,  ελέγχει την παροχή  ενέργειας και νερού,  προσπαθώντας ενεργά να προκαλέσει λιμό στον άμαχο πληθυσμό. Δεν είναι πόλεμος αυτό που κάνει το Ισραήλ, είναι γενοκτονία ενός λαού  φυλακισμένου  σε μια λωρίδα γης. Και από την άλλη, οι Ουκρανοί δεν είναι  θύματα μόνο της ρωσικής επιθετικότητας, αλλά ακόμα περισσότερο του ΝΑΤΟ, με τις ΗΠΑ και την Ε.Ε, και των  προσπάθειών τους να επιβάλουν τα ιμπεριαλιστικά σχέδιά τους.    

       Παραιτημένοι και άπραγοι, η μεγαλύτερη πλειοψηφία, παρατηρούμε σαν θεατές δράσεις και ενέργειες  της κυρίαρχης εξουσίας που στρέφονται εναντίον μας. Ενστερνιστήκαμε όλη την προπαγάνδα, εκ Βρυξελλών ορμώμενη και εξ Αθηνών διαχεόμενη, όταν το 2010 θα έπρεπε να σωθούν οι τράπεζες για να συνεχίσει απρόσκοπτα  η κερδοφορία του ευρωπαϊκού καπιταλισμού και αυτομαστιγωνόμασταν και ψάχναμε σωτήρες για να υποστούμε το μικρότερο κακό. Βέβαιοι ότι δεν δουλεύαμε όσο έπρεπε, ότι ζούσαμε πάνω από τις δυνατότητές μας, χωρίς να αναρωτιόμαστε ποιος όριζε τα κριτήρια και τους κανόνες που μας ενοχοποιούσαν σχεδόν το σύνολο των εργαζομένων απλώς και μόνο που διεκδικούσαμε βελτίωση των συνθηκών ζωής. Και όλο προσδοκούσαμε άνωθεν την ώρα της εξόδου από το καταστροφικό τούνελ που κατάπινε τις ζωές μας, με όλες τις ενοχές που μας φόρτωσαν και μας διέλυαν. Και έκτοτε συνηθίσαμε να μας αντιμετωπίζουν σαν εχθρικά κοπάδια που πρέπει να συντριβούν και να δαμαστούν.

        Η αστυνομική βία και καταστολή επιστρατεύεται κάθε φορά που υψώνεται μια φωνή διαμαρτυρίας, που πάει να οργανωθεί ένα κίνημα αντίστασης. Σε όλα τα προβλήματα η απάντηση της πολιτικής εξουσίας είναι  η αύξηση της αστυνομοκρατίας, ιδιαίτερα σ’ αυτά που το ίδιο το πολιτικό κατεστημένο μετά επιτάσεως προβάλλει και για τα οποία κινδυνολογεί, όπως συνέβη με τη σχολική βία, που μήνες τώρα είχε γίνει πρώτο θέμα είδησης. Η θεραπεία που προκρίθηκε περιλαμβάνει μόνο τιμωρητικά μέτρα και περισσότερη εμπλοκή της αστυνομίας, σε σημείο που η καχυποψία για τις κυβερνητικές προθέσεις όταν επιμένει στην μονομερή προβολή ενός προβλήματος να μοιάζει πια αυτονόητη.

        Τη βιαιότητα της αστυνομικής καταστολής, που έκανε επίδειξη δύναμης και βαναυσότητας σε φοιτητές, αντιμετώπισαν και  οι κινητοποιήσεις της εκπαιδευτικής κοινότητας ενάντια  στη λειτουργία ιδιωτικών πανεπιστημίων, πέρα από τον συκοφαντικό λόγο σχεδόν της πλειοψηφίας των Μέσων Ενημέρωσης με την εξειδικευμένη συμπαράσταση μερίδας ακαδημαϊκών. Είναι η ίδια αστυνομία που εκ των πραγμάτων όχι μόνο παρουσιάζεται απρόθυμη να προστατέψει τους αδύναμους, όπως έγινε με τη γυναικοκτονία έξω από το αστυνομικό τμήμα, αλλά είναι και παντελώς απούσα όταν οι σφαίρες σφυρίζουν σε καφετέριες και πρατήρια βενζίνης, ανάμεσα σε αντίπαλες μαφίες, αποδεικνύοντας ποιες είναι οι προτεραιότητές της.   Και πάντα βρίσκεται ο κυρίαρχος λόγος να δικαιολογεί αυτές τις επιλογές, δια στόματος προπαγανδιστών του που ονομάζονται δημοσιογράφοι, όπως του Α. Πορτοσάλτε. Γι΄ αυτόν η δημοκρατία κινδυνεύει από τρικάκια και σπρέυ σε τοίχους, αλλά οι δολοφονίες από εκτελεστές μαφιόζικων οργανώσεων δεν είναι επικίνδυνες, γιατί «αυτοί ξέρουν από σημάδι και καθαρίζουν κατευθείαν».

        Και ο τομέας της ενημέρωσης ανακυκλώνοντας την προπαγάνδα της κυρίαρχης εξουσίας που βασίζεται σε μισές αλήθειες, στρεβλώσεις και παραλείψεις μας δίνει τέτοια εικόνα του κόσμου που εξυπηρετεί τα συμφέροντά της, για να κατασκευάσει τη συγκατάθεσή  μας στην εκμεταλλευτική της πολιτική. Κάθε της ενέργειά  η πολιτική εξουσία ισχυρίζεται ότι εκπορεύεται από τις αγαθές προθέσεις της και στοχεύει στην εξομάλυνση των προβλημάτων της κοινωνίας.  Έτσι και στο ζήτημα της υγείας ακόμα και οι κάθε είδους περικοπές προβάλλονται ως μοναδικές λύσεις στα υπαρκτά προβλήματα, που θα πρέπει να ικανοποιούν την πλειοψηφία κι ας στρέφονται εναντίον της.    

          Με σχεδόν διθυραμβικό  λοιπόν τόνο, ως μέτρο που βελτιώνει το σύστημα υγείας,  εξαγγέλθηκαν τα απογευματινά επί πληρωμή χειρουργεία  στα δημόσια νοσοκομεία από τον Υπουργό Υγείας Α. Γεωργιάδη. Η  ακατάσχετη φλυαρία του με ανακρίβειες και ψεύδη, πάντα με τη συνεπικουρία του κυρίαρχου συστήματος ενημέρωσης και διακυβέρνησης, προσπαθεί να συγκαλύψει την κλιμακούμενη κατάργηση του δημόσιου συστήματος Υγείας. Σε όλη την Ευρώπη και στην Ελλάδα της μιζέριας και της αυταπάτης προωθείται η σύμπραξη δημόσιου και ιδιωτικού τομέα. Για τη βαθμιαία  ενίσχυση, με την ανάκτηση του ελέγχου των δημόσιων περιουσιακών στοιχείων των εργαζομένων, της μεγάλης χείρας του κεφαλαίου στη χάραξη πολιτικής για την υγεία, αδιαφορώντας για τις ολέθριες επιπτώσεις στον πληθυσμό. Έχει συνοψιστεί αυτή η πολιτική στη ρήση «όποιος αρνείται να προσαρμοστεί, δυστυχώς πεθαίνει» από έναν, τον  Στ. Πέτσα,  από τους μικροαστούς πολιτικούς που σαν μαντρόσκυλα της καπιταλιστικής τάξης πλειοδοτούν σε υποταγή σ’ αυτήν  για να μαζέψουν περισσότερα φιλοδωρήματα.   

         Κι αν  βαραίνει πάνω μας  ο ακατάπαυστος αυτός θρήνος  και το συναίσθημα της αδυναμίας μας που η κυρίαρχη εξουσία καλλιεργεί, είναι καιρός πια να πάψουμε να είμαστε απλοί θεατές. Είναι καιρός ν’ ακουστούν οι φωνές αυτών που διεκδικούν και αγωνίζονται,  πριν να πνιγούμε από την ανομολόγητη ντροπή, επειδή έχουμε απομακρυνθεί  από κάθε δράση. Πρέπει να πάρουμε θέση και να αποδεχτούμε ότι είμαστε μέσα στις  μάζες των καταπιεσμένων που με διάφορες μορφές βρίσκονται παντού όπου οι ιμπεριαλιστικές και  καπιταλιστικές δυνάμεις κυριαρχούν. Δεν συνειδητοποιούμε τη δύναμή μας. Ακόμα και δίχως μάχη, με σταυρωμένα χέρια αν πούμε όχι καμιά ανάλγητη πολιτική δεν μπορεί να εφαρμοστεί.